Freewheelen doorheen de jazzgeschiedenis. Dat is wat het trio Dave Liebman, Steve Swallow en Adam Nussbaum op 'Amazing' doet. De muzikanten kennen elkaar al ruim dertig jaar en speelden af en toe samen, maar bij een studiosessie onder de naam We3 kwam heel wat meer kijken dan alleen de nodige inspiratie op het moment zelf. Een heuse selectieprocedure qua repertoire was bijvoorbeeld een van de belangrijke stappen die onmiddellijk aan de opname vooraf ging. Alle drie brachten ze werk mee dat hen na aan het hart ligt, voornamelijk eigen composities (uitgezonderd een standard van Cole Porter), waaruit de overige twee musici het materiaal mochten kiezen dat hen het meest boeide. Uiteindelijk ontstond een gevarieerde selectie muziek waar de drie musici heel ongedwongen omheen musiceren met een overdaad aan datgene wat voor hen misschien de essentie van jazz uitmaakt: speelplezier.
Dave Liebman blijkt in ieder geval in topvorm. Hij knipoogt zowel naar bebop als naar avant-garde en produceert een sound die enerzijds kan teruggrijpen naar de alleroudste meesters en anderzijds naar meer vooruitstrevende figuren met een eigen idioom, zoals Coltrane of Konitz. Later grijpt Liebman ook naar de fluit, waarop hij even zacht en lyrisch kan klinken als op zijn sopraan. Op tenorsax is Liebman niet alleen heftig, maar even goed poëtisch vertegenwoordigd: een klare lijn trekken is kortom niet mogelijk. Adam Nussbaum is de ideale percussionist voor Liebman, die zich soms Sonny Rollins waant zoals hij gestuwd wordt door de opzwepende drumpartijen. Steve Swallow is in die zin problematisch voor het geluid van We3 dat men voor zijn karakteristieke sound gewonnen moet zijn. Hij benadert zijn basgitaar als een klassiek instrument, waardoor mooie solo's kunnen ontstaan, maar zijn pompende bassen zijn soms te basaal en vooral ook iets te nadrukkelijk aanwezig. Liebman had allicht avontuurlijker kunnen klinken zonder Swallow, wiens gezwollen basgitaar in het amusante 'F' bijvoorbeeld het hoogst mogelijke plezier in de weg staat.
Toch is 'Amazing' een fantastische plaat. Het trio schippert moeiteloos heen en weer tussen vindingrijke, humoristische up tempo-tracks en oprechte, triestige ballades, zowel in improvisatie als in de geschreven thema's, zonder zich ooit rechtstreeks van clichés te bedienen. Wel voelt de luisteraar dat de jazzgeschiedenis tot de basiskennis van deze musici behoort. Subtiel met citaten op de proppen komen of een geluiden overnemen wordt op 'Amazing' tot een spel verheven dat kadert binnen het eigen verhaal van de verschillende composities. Ondanks Swallows soms bedenkelijke input, en ondanks het totale gebrek aan pretenties waarmee de musici dit schijfje bij elkaar speelden, is het toch een zeer interessant wapenfeit voor diegenen die niet eisen dat jazz zichzelf voortdurend vernieuwt.
