Eens in de zoveel tijd duikt er een band op die menig luisteraar vertwijfeld aan het hoofd doet krabben met de vraag: "Menen ze dit nu?" Zonder enige twijfel kan Watchmaker bij deze categorie gerekend worden. Metal heeft de grenzen van de extremiteit meermalen verlegd, maar dit slaat toch bijna alles. De intensiteit van grindcore, de opgefokte agressie van punk, het lawaaierige van noise en mathcore en dat alles vermenigvuldigd met tien: dat geeft als eindresultaat Watchmaker. Wat de band met 'Kill.Fucking.Everyone' probeert te verwezenlijken mag duidelijk zijn uit de titel, al is de premisse iets veelbelovender dan de uitwerking ervan.
'The Burden of Choice' mag de dans openen en is als intro het enige rustpunt op deze plaat. Immers, het contrast met alle volgende songs, 'Catalepsy of Fear' op kop, kan immers niet groter zijn. Zodra Watchmaker de messen scherpt gaan er trommelvliezen springen en gooien hordes mensen zich in pure wanhoop van de dichtstbijzijnde klif. Watchmaker heeft de modderige en rommelige gitaarklank van black metalterroristen Beherit geërfd, wat betekent dat dit zelfs voor een doorwinterde metalfanaat eerst klinkt als een hoop ongeordend lawaai. Toch mag blijken dat Watchmaker een band is die complete chaos behoorlijk strak kan overbrengen. 'Nihilism and Despair' of 'Wallet Sized Dental Records' zijn staaltjes van pure haat en vernietigingsdrang. Echte songs ontbreken op 'Kill.Fucking.Everyone'. Het lijkt alsof de titels enkel een noodzakelijk kwaad zijn om de schijf in enkele hoofdstukjes te verdelen. Al wie trouwens een stofzuiger aansluit op een industriële generator voor pneumatische hamers, zou best eens de klank kunnen tevoorschijn toveren die Watchmaker uit hun instrumenten knijpt. De hysterische krijszang van Brian, wiens lieflijke bijnaam 'Fucking Vocal Terror' luidt, is de rotte kers op de behoorlijk beschimmelde taart. Al wie op zoek gaat naar echte liedjes is eraan voor de moeite. In plaats daarvan serveert Watchmaker puur lawaai, in zo min mogelijk gekanaliseerde vorm.
Als experiment in lawaai is 'Kill.Fucking.Everyone' bijzonder geslaagd te noemen. Alles wordt zo op de spits gedreven of is zo 'over the top' dat dit best eens de perfecte muzikale belichaming van diepe haat kan zijn. Muzikaal klinkt dit als één langgerekte boer van een aan bijzondere flatulentie lijdend nijlpaard. Aangezien de meeste mensen nog altijd graag nummers hebben, zal dit dus ook in zeer beperkte mate aantrekkingskracht uitoefenen. Als lawaai met muzikale vorm krijgt dit de maximumscore, als plaat met beluisterbare nummers moet Watchmaker het met behoorlijk wat minder stellen.
Meer over Watchmaker
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
