Watain is een black metalband, maar niet eentje als de grote massa. Deze heren hebben altijd al hun eigen ding gedaan en waren een van de weinige groepen die boosaardig en primordiaal klonken op overtuigende wijze. Wie daar aan twijfelt, dient dringend albums als 'Sworn to the Dark' en 'Lawless Darkness' aan een luistersessie te onderwerpen. Anno 2013 zijn de heren nog maar met drie en hebben ze op 'The Wild Hunt' compleet hun zin gedaan. Het resultaat is een intrigerende schijf, die echter te kampen heeft met momenten van instabiliteit.
Wanneer Watain op dreef is, zijn ze moeilijk bij te benen. Zo kennen veel tracks hun boosaardigheid van weleer dankzij die aanpak die de heren al jaren geperfectioneerd hebben: raspende gitaarlijnen die in duel gaan met akoestische passages en een gore strot die de meest blasfemische teksten uit spuwt (soms bijna letterlijk). Die akoestische lijnen zijn altijd erg donker van toon en dragen bij tot de algehele sfeer van verrotting en corruptie, alsof een satanische geit haar ingewanden over een kruisbeeld wrijft terwijl de pastoor in een delirium een non sodomiseert. Op songs als 'De Profundis' of het erg giftige 'The Child Must Die' werkt die beeldvorming quasi perfect. Ook opener 'Night Vision' heeft dat diabolische toontje, al is de semi-solo/melodielijn soms een beetje vreemd geplaatst en wordt die iets te vaak herhaald om echt goed te zijn.
Maar Watain probeert ook nieuwigheden en het is daar dat de groep soms door de mand valt. De meer old school heaviness ruimt geregeld baan voor songs die steeds sneller gaan en erg druk dan wel chaotisch kunnen overkomen. Die 'wall of sound' is niet altijd even overtuigend. Vroeger moest de band het meer hebben van sinistere ondertonen in vrij heldere muziek, en precies dat is een beetje verloren gegaan. Niet dat die snellere songs slecht zijn, maar ze missen effectiviteit. De epische ballade 'They Rode On' is een erg bizar stukje halverwege het album. Hier belijdt Watain duidelijk de voorliefde voor klassieke Bathory, met bijna epische, heldere zang en een vrij ingetogen melodielijn. Misschien vreemd om een ballade te hebben op een black metalschijf en het getuigt van durf, maar toch klinkt het vrij misplaatst.
'The Wild Hunt' is een nieuw hoofdstuk voor Watain en soms iets te nadrukkelijk een overgangsalbum naar nieuwe horizonten. Door de afwisseling mist het richting, maar op de momenten dat het goed zit, maait de band de concurrentie weer weg. Een meesterwerk als 'Sworn to the Dark' is het echter niet.
