Wasp is een oudgediende als het op zware metalen aankomt. Spil van het gebeuren is de heer Blackie Lawless. Hij wist vroeger perfect de media te bespelen door voor veel controverse te zorgen mits shockerende shows. Nochtans had de band het best kunnen maken door de kwaliteit van het gebodene. Doorheen de jaren is de muziek van een zeer hoog niveau gebleven en dat bewijst 'The Neon God Part 2' eens te meer.
De basis van een Wasp-nummer was altijd al vrij eenvoudig. Dat heeft Blackie Lawless vooral geleerd van zijn grote voorbeeld AC/DC. Als de basis goed zit, hoeft een nummer in de grond bitter weinig tierelantijntjes te hebben. De negen tracks op deze plaat worden dan ook bijzonder strak en met chirurgische precisie op de luisteraar afgevuurd. Het is overigens een genot om de solo's te beluisteren: in plaats van wat gefriemel of duizelingwekkende notenschema's zijn hier de solo's sober maar dubbel zo effectief. Veel van de eigenheid van Wasp bestaat uit de stem van Blackie. Hij zingt vrij hees en relatief hoog. Dat laatste is overigens door de jaren heen wat geminderd. Daar waar hij vroeger klonk als een kettingrokende vrouw klinkt hij nu als een kettingrokende rocker. Deze plaat is het logische vervolg op 'The Rise', maar dan vooral in verhaal en sfeerschepping. De nummers zijn ditmaal meer gebald en 'to the point'. Zo is 'Clockwork Mary' een kippenvelopwekkende semi-ballad die probleemloos overschakelt tussen sober akoestisch gitaarwerk en luidruchtig ronkend elektrisch. Maar ook kortere oer-rockers als 'Never Say Die' of 'Tear Down the Walls' maken 'The Demise' een genot voor het oor.
Wasp biedt soelaas voor iedereen met een warm hart voor potige gitaarrock die fikse knipogen richting metal bevat. Zo kunnen fans van AC/DC of Motörhead gerust hun hartje ophalen aan 'The Demise'. Maar ook een muziekliefhebber voor wie het soms wat harder mag zijn kan zich hieraan laven.
Meer over Wasp
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
