Washington is een trio uit het Noorse stadje Tromsö, bestaande uit zanger/gitarist Rune Simonsen, bassist Andreas Hoyer en Esko Pedersen op drums. In hun thuisland zijn ze een vrij grote naam, maar buiten de landsgrenzen zijn ze nog niet echt doorgebroken. Washington is het Noorse antwoord op Coldplay, Travis en consorten, maar jammer genoeg klinkt hun debuutplaat 'A New Order Rising' als weinig meer dan een flauw doorslagje van bovenvermelde groepen.
De eerste minuten zijn nochtans veelbelovend. Opener 'Black Wine' begint met een mooie, eenvoudige pianomelodie die langzaamaan versterkt wordt door even simpele drums, bas en gitaar. Doorheen het nummer worden regelmatige rustpunten ingebouwd met weinig meer dan gitaar en orgel, wat voor een geslaagde afwisseling zorgt. Wanneer Simonsens stem voor het eerst aan de oppervlakte verschijnt wordt meteen duidelijk dat hij het sterkste wapen van de groep is. Simonsens stem is krachtig, vol, en zweeft ergens tussen Ryan Adams, Jeff Buckley en Starsailors James Walsh in. Jammer genoeg wordt al snel duidelijk dat die stem ook het enige sterke wapen van de groep is en dat met 'Black Wine' ook meteen het beste nummer van de plaat voorbij is. Op de rest van 'A New Order Rising' worden de clichés uit het melancholische rockgenre en kabbelen de nummers vaak voort zonder dat er ook maar iets noemenswaardig in gebeurt. En telkens diezelfde instrumenten (slide guitar, pedal steel, dat orgeltje en de iets te voorspelbare strijkers op 'Bluebird') gebruiken gaat al gauw vervelen. Wanneer er dan toch eens een poging gedaan wordt om een nieuw instrument te gebruiken, is het resultaat dan weer heel geforceerd (de klavecimbelklanken op 'Hymn' klinken nét iets te pathetisch om nog geloofwaardig te zijn). Nummers als 'Landslide' of 'Velvet Room' klampen zich te hard vast aan Simonsens stem, die af en toe voor mooie momenten zorgt, maar niet kan verhullen dat de band weinig origineels te bieden heeft. En als er dan eens een beetje gerockt wordt, zoals op het steviger duo 'Maker of Time' en 'Riverrun by Night', klinkt alles nogal halfslachtig, alsof de groep er niet echt helemaal voor durft te gaan. Naar het einde van het album toe lijkt ook die sterke stem het wat te begeven: op 'Hymn' klinken de falsettonen in het refrein wat onzeker en af en toe zelfs vals. Het enige dat nog voor wat soelaas kan zorgen is 'A Long Poem about the Acts of Heroes or Gods', een lang uitgesponnen nummer dat voortdrijft op duistere, in reverb gedompelde Low-gitaren en opnieuw dat orgeltje dat deze keer op een geslaagde manier in het geluid geïntegreerd wordt. Maar twee redelijk goede nummers op een heel album is veel te weinig om van een hoogvlieger te kunnen spreken.
Washington is zeker geen slechte groep en 'A New Order Rising' geen rotplaat, maar echt vernieuwend kan je hun geluid echt niet noemen. Dankzij Simonsens indrukwekkende stem wordt Washingtons niveau af en toe nog naar hogere sferen getild, maar dat is niet genoeg om echt brokken te maken. Een flauw, melancholisch doorslagje van Travis en consorten, dat vat Washington jammer genoeg goed samen.
Meer over Washington
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
