Het Amerikaanse Warbringer is al bij al nog een vrij jonge band, die zich volledig ophoudt in het straatje van thrash metal. Waar de heldenverering van voorheen nog steeds bijzonder duidelijk aanwezig is (de band klinkt daadwerkelijk als een fikse Bay Area-groep van de jaren tachtig), wordt hun materiaal meer afwisselend en sterker bij elk schijfje. Dat loopt nu uit in hun beste album tot dusver: 'IV – Empires Collapse'.
De basis van Warbringer ligt nog steeds in behoorlijk snelle en opgefokte thrash metal. Doorheen het hele gamma van songs hoort een liefhebber flarden van Exodus, snuifjes Kreator en likjes Death Angel. Niet direct vernieuwend, maar waar het tot dusver vaak een kwestie was van te kopiërend, blijken de jongens nu meer een eigen insteek te hebben gevonden. Het tempo wisselt vaker af tussen waanzinnig snel, typisch polka gehak en iets slepender, wat het album duidelijk dynamischer maakt. De nummers zelf zijn ook beter vorm gegeven, met meer aandacht voor smaakvolle solo's. Soms rekt de band een liedje iets te lang, maar de luisteraar krijgt er dan meestal extra soleermomenten voor in de plaats, dus wie houdt van gierend gitaarwerk kan alvast het hartje ophalen. Ook zanger John Kevill kwijt zich met zijn hoge en blaffende zang met verve van zijn taak, al blijft hij meer dan eens iets te veel op hetzelfde timbre en dezelfde toonhoogte hangen.
Meest opgefokte track van de schijf en met voorsprong een van de leukste thrashbommetjes moet haast 'Hunter-Seeker' zijn, met bijna grindcore-achtige blastpassages waarbij de drummer even in de hoogste versnelling schakelt. De subtiliteit is dan wel even weg, maar wat een energie geeft het nummer prijs! Ook de snelle blaf van de titel (die dan meteen het spreekwoordelijke refrein vormt) is gewoonweg leuk.
Warbringer blijft album na album groeien. De kinderziektes zijn zo goed als allemaal verdwenen, de nummers worden steevast beter en gevarieerder en de platen winnen aan overtuigingskracht. Echt een absolute topper is de groep nog niet, maar het is zo hartverwarmend om te merken dat ze hard blijven schaven aan alles en daardoor stilaan bij de subtop aanleunen.
