In 2005 debuteerde het Gentse Waldorf met een veelbelovende rockplaat die slepende popmelodieën overgoot met een stonersausje. Toen zanger/gitarist Wolfgang Vanwymeersch in 2006 besloot om The Van Jets te vervoegen als schaduwfrontman, viel de groep echter uit elkaar. Bijna vier jaar na datum slaat Vanwymeersch – met een volledig nieuwe bezetting – hard terug. 'Twelve Seconds to None' is minstens even fraai als zijn strak gestileerde artwork.
Tijdens het schrijfproces kreeg Vanwymeersch te maken met enkele persoonlijke issues en dat straalt ook af op de plaat. 'Twelve Seconds to None' wordt echter nooit zwaar op de hand en weet zijn gewichtige thematiek te kanaliseren in twaalf intrigerende rocksongs. De opzwepende ritmesectie van opener '2012' wordt gedrapeerd met uitgekiende gitaarriffs, indringende vocalen en psychedelische keyboards. In 'Information' en 'Back to Backstab' is er plaats voor een snedige portie rock-'n-roll-met-een-hoek-af à la Evil Superstars, terwijl 'Dehydration Blues' zijn bijtende tekst in een stampvoetende rocker giet. Doorleefde zang en vocale harmonie treden op de voorgrond in '10.000 Songs', een bluesy ballade met ingetogen apotheose. Het aardedonkere 'It's You, It's Me' blijkt van een geheel ander kaliber: overgoten met een laag feedbackende noise, beuken loodzware riffs en monolithische drumpatronen traag in op de trommelvliezen. Het resultaat is een hypnotiserende krachttoer waar Neurosis goedkeurend bij zou knikken. Nadat het ongedurige klankentapijt van de weerspannige afsluiter 'Boogaloo' uitgestorven is, lijkt de comeback ontegensprekelijk een feit.
Waldorf pikt de draad weer op alsof de tijd intussen heeft stilgestaan en in dit geval is dat een goede zaak. 'Twelve Seconds to None' blijkt een veelzijdige, boeiende en opwindende gitaarplaat die de beloftes van zijn voorganger moeiteloos nakomt. Het is hoog tijd om deze verloren zoon weer in de armen te sluiten.
Meer over Waldorf
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
