Productieve baas, die Luke Vibert. 'Sorry I Make You Lush' is al zijn derde volwaardige albumrelease in minder dan een jaar tijd. Na nostalgische acidklanken onder zijn eigen naam en dikke New York-disco als Kerrier District is het nu weer eens tijd voor het Wagon Christ-alias. Het blijkt ook in deze hoedanigheid dat het eind van de twintigste eeuw hem nog zwaar in de greep heeft. De muziek waarop hij ditmaal nog eens zijn kijk geeft is...die van hemzelf.
Alsof het nog 1995 is, doet Luke Vibert zijn vertrouwde ding met van funkplaten overgenomen drumbreaks, een bont allegaartje aan gesamplede klanken en – ditmaal meer dan voorheen – op de synthesizer ingespeelde melodieën. Plus een apart gevoel voor humor. De man is onvermoeibaar wat betreft onzinnige stemsamples en titels met flauwe woordspelingen, maar ook de muziek zelf heeft zoals gebruikelijk iets olijks in zich. Soms wekt hij de indruk de luisteraar gewoon in de maling te nemen, zoals in de single 'Saddic Gladdic'. Die is met speelse synthlijntjes, pianoaccenten en kaasbaslijn zó vrolijk en poppy, dat de te serieuze elektronica-liefhebber er geheid de kast mee opgejaagd wordt. Ook op diverse andere over de plaat verspreide momenten weet Luke het met zijn synth-spel en jatwerk voor elkaar te krijgen er – muzikaal gezien met wisselend succes – een janboel van te maken. Sommige nummers zijn gewoon erg goed: vooral met de laatste twee is op de valreep (bijna) serieus vakmanschap te horen. Fantastisch is 'Kwikwidetrax', waarin van alle ingrediënten de funk afdruipt, van de disco-intro en de droge hiphopbeats tot de onweerstaanbare analoge synthsolo's en -accenten. De afsluiter 'Nighty Night', vervolgens, is een op uptempo breakbeats en snelle akoestische bas gebaseerde track, waarin door de sferische klankkleur van de samples en de melodie van de leadsynth zelfs voor een melancholisch tintje is gezorgd. Het is alsof de clownschmink tegen het eind van het album van het gezicht gehaald wordt.
Jammer dat Luke op dit album maar op een paar momenten echt op dreef is. Gezien zijn staat van dienst lijkt 'Sorry I Make You Lush' grotendeels vooral een routineklus te zijn geweest: veel van de opgevoerde trucjes en samplegrappen haalde hij tien jaar geleden ook al uit en zijn nu niet zo verrassend meer. In ruil daarvoor heeft zijn toetsenwerk echter veel aan sappigheid gewonnen. Dankzij de krenten in de pap is dit album op z'n minst toch weer een glimlach waard.
Meer over Wagon Christ
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
