Aanhangers van de o zo veelzijdige Miles Davis vierden vorig jaar de veertigste verjaardag van de mijlpaal 'Bitches Brew', een kroon op 's mans oeuvre tijdens zijn elektrische periode. Dat de psychedelische jazz van dat dubbelalbum, met invloeden van funk en zelfs een milde infiltratie van rock, tot op vandaag mensen blijft inspireren, staat vast. Vorig en dit jaar doken allerhande speciale uitgaven op rondom 'Bitches Brew' en meer recent heeft de nog levende trompettist Wadada Leo Smith een plaat uitgebracht met een band die sterk doet denken aan Davis' collectief. Hier echter geen resem pianisten, maar wel een handvol gitaristen, twee mensen uitsluitend voor de effecten en (natuurlijk) een verdubbeling van de bassectie. Wat overblijft aan puur melodisch denkende instrumenten zijn een viool, een altsax en een tenorsax. Dat lijkt weinig, maar Leo Smith laat zijn band, die naar de niet lukraak gekozen naam Organic luistert, geregeld zelf muziek maken en dat lukt de veertienkoppige formatie uitstekend.
Net zoals bij 'Bitches Brew' klokken twee nummers af boven de twintig minuten en de intuïtieve opbouw, waarin geen feitelijke structuur aanwezig lijkt, is zeker een punt van gelijkenis. Dat doet vermoeden dat beide albums gelijkaardig tot stand kwamen: vanuit een open groepsgeest waarin elk musicus heel veel vrije ruimte kreeg. Verstandige groepsspelers hebben dan niet de neiging om alles vol te stouwen met hun geluid en in die val trapt Organic absoluut niet. 'Heart's Reflections', tevens een dubbelalbum, valt mooi uiteen in passages waarin in kleinere groep wordt gemusiceerd, naast momenten waarop echt gezamenlijk wordt gejamd. De improvisaties zijn in beide segmenten niet altijd van topniveau, maar deze aan funk verwante jazzvorm is er sowieso een waar men zich op moet laten meedrijven. 'Heart's Reflections' verwijst in zijn titel trouwens naar een vreemde tweeledigheid, want de muziek is zuiver intellectueel noch zuiver emotioneel. Of misschien is het de paradoxale versmelting van beide uitersten die een geestverruimend resultaat als dit mogelijk maakt.
Is 'Heart's Reflections' een goede plaat? Zeker, want zoals gezegd wordt de Davis-sfeer aardig opgeroepen. Alleen is 'Bitches Brew' niet voor niets een plaat van veertig jaar geleden. In de tussentijd heeft de muziek als kunstvorm niet stilgestaan en het is dan ook vreemd te horen dat een muzikant met een reputatie als die van Wadada Leo Smith zo ongecompliceerd teruggrijpt naar dit soort spookachtige muziek met bedwelmend effect voor de geest. 'Heart's Reflections' komt dan ook onherroepelijk te laat, hoewel het een album is dat nog steeds kan ontroeren en meeslepen. Tenminste, voor de nostalgische jazzminaars die niet vies zijn van wat Miles Davis' in de jaren '70 deed en het niet erg vinden dat dezelfde effecten hier terugkeren.
