De muziek op 'The Four Quarters' klinkt al even abstract als de titel van de cd. In de vier tracks die elk om en bij het kwartier duren, weeft de Finse producer Vladislav Delay een doorzichtig, minimalistisch web met climaxloos op- en afbouwen. Het ene element blijft doorlopen, terwijl het andere vervangen wordt. Hierdoor glijden de tracks zonder grote schokken voort en wordt het klankbeeld permanent bijgekleurd. Veelal dienen lang doorzoemende akkoorden als basis, waaronder af en toe een elementair basmotiefje geschoven wordt en waarop allerlei ritmische klanken komen klikken, klakken, schuifelen of hijgen. Bovendien zorgt de kleine echo op de klanken voor een dub-achtig effect en passen de ritmes van de verschillende lagen soms net niet (of net wel) op elkaar. Hierdoor wordt de luisteraar tot een ruimtewandelaar gemaakt die traag maar gestaag in het luchtledige vooruitzweeft.
Van de vier tracks op de cd is de opener 'The First Quarter' het meest gevarieerd en ook het meest herkenbaar. Afgebroken samples van strijkerachtige klanken, namaak koperblazers en synthesizergeluiden zorgen voor verfrissende, herkenbare momenten. Meer dan momenten zijn het echter niet, want Delay haalt deze bouwstenen even snel weer weg als hij ze ingevoerd heeft. Deze plaagstoten zijn ook terug te vinden in het flirten met een opkomende uptempobeat of een technogeluid, maar ook hier geeft de Fin het publiek niet de kans om de handjes in de lucht te gooien: wanneer het effect door de luisteraar herkend wordt, filtert Delay het al weer weg. In 'The Second Quarter' is er van deze flitsen absoluut geen sprake meer. Met de nadruk op de zoemtonen, het vertragende, nazinderende effect op de geluiden en de schijn van waterklanken lijkt dit nummer wel een uitgebeende new-age track. Al maken haperende ritmes, onregelmatige stapelingen en de kort knetterende, als vonken overslaande effecten meteen duidelijk dat deze track voor meer te gebruiken is dan enkel als soundtrack bij een uurtje op de zetel liggen.
Door de doorlopende verschuivingen in het helder en secuur opgebouwde geluid kan 'The Four Quarters' een onafgeleide luisterbeurt zeker doorstaan. Drama en tragiek zijn in dit afgewerkte geluid echter niet aan de orde. Evenmin als onbezorgde danspasjes. Alleen op het einde van het laatste nummer laat Delay iets expliciet dansbaars horen, zij het dan eerder als begeleidende muziek bij vertraagde beelden van een dansende clubpubliek. Dat ook deze episode uiteindelijk oplost in het verstilde duister van het heelal geeft meteen aan waar het Delay om te doen is. En dat is niet het feestelijke amusement.
Meer over Vladislav Delay
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
