Vive la Fête is een groep die steeds sterke reacties losweekt. Het enfant terrible van de Belgische pop wordt verafgood en verguisd, een tussenweg lijkt niet te bestaan. Met hun lichtvoetige en uiterst dansbare new wave lanceerden Danny Mommens (ex-dEUS) en Els Pynoo de nog steeds erg aanwezige revival van de eighties (waarvoor dank). Vive la Fête zorgde er met vette synths en een extravagante look voor dat kitsch weer helemaal kon. Na drie uitstekende albums is hun jongste telg 'Grand Prix' echter nogal teleurstellend.
'Grand Prix' heeft dezelfde, intussen vaak nagebootste kenmerken als het vorige werk van Vive la Fête: nog steeds zijn de synths vettig, de drums hard en heeft de Franse zang van Els Pynoo dat charmante onvaste trekje. In vergelijking met de vorige albums zijn er meer scherpe gitaarriffjes en mag Danny Mommens meer meezingen (zelfs in het Duits). Een ander opvallend verschil is dat er op elk niveau veel minder dynamiek lijkt te zitten in 'Grand Prix'. Qua klank zijn de songs uniforme massa's, waar niets nog echt uitspringt. Op het vlak van compositie gebeurt er ook weinig verrassends, de 4/4 beat blijft gewoon doorlopen, en vaak is er maar één thema per nummer. Ook in zijn geheel vertoont het album weinig pieken en dalen: op de laatste song na lijken de vijftien tracks allemaal nogal hetzelfde en laten ze weinig gevoel achter. Uitschieters zijn 'Chauve-souris', met een paar heerlijke pianopartijen, de hitsingle 'Hot Shot' en het van een erg leuke synthesizerriff voorziene '2005'. 'Miracle', de afsluiter van het album, is het enige rustige nummer van 'Grand Prix', maar slaagt er niet in om veel emoties over te brengen. De teksten zijn zoals steeds eenvoudig ('Claude François' is een opsomming van artiesten die Els Pynoo inspireren) en humoristisch (een aspect dat zeker tot zijn recht komt in 'Litanie des Seins').
Vive la Fête brengt nog steeds een erg aangenaam geluid, maar doet er jammer genoeg te weinig mee. 'Grand Prix' heeft weliswaar een grote samenhang maar dit leidt voornamelijk tot verveling. Terwijl hun vorige albums (met 'Republique Populaire' op kop) compromisloos, dansbaar en interessant waren, raken Mommens en Pynoo met hun laatste creatie niet verder dan de dansbaarheid. Het lijkt alsof Vive la Fête ingehaald is door de trend die het zelf heeft gezet.
Meer over Vive la Fête
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
