Franstalig, duo, kitschpop, glamour: ziehier enkele termen waar Vive la Fête inmiddels al twaalf jaar mee goochelt om zijn vaak bediscussieerde, geheel eigen muzikale stempel op internationaal Vlaanderen te drukken. Luchtbel of niet, mede dankzij een erg flamboyante levensstijl, spraakmakende liveshows en goede contacten in de grote modewereld, blijft het Vive la Fête-virus springlevend. Meer nog, met de kersverse zesde langspeler 'Disque d'Or' doorbreekt dit duo het stramien van verder onderling nogal inwisselbare albums (een remixplaat niet meegeteld). Els Pynoo die zuiver en toonvast zingt, Danny Mommens die opnieuw zijn lange rockharen durft te laten wapperen en alle plastieken popfranjes voorgoed in de prullenmand heeft gesmeten om plaats te maken voor elektronische spitsvondigheid: ze maken dat deze cd klopt als een bus en zelfs daadwerkelijk voor goud zou mogen gaan.
Vive la Fête zal wel eeuwig zichzelf blijven, maar deze plaat toont toch een evolutie in de goede richting. Live drum- en gitaarwerk geven deze dansmuziek de nodige extra diepgang. De typische jaren '80 synthpop met disco- en elektroaccenten heeft ook uitbreiding gekregen richting breakbeat, chanson en zelfs gitaarrock. Opener 'Petit Colibri', waarbij Els een gedicht scandeert van Guillaume Apollinaire terwijl Danny stelselmatig fonkelende, stuwende elektronica tegen het bestaande ritme in gooit, is een krachttoer van jewelste. Vervolgens mag single 'Amour Physique' invallen, een pracht van een feel-good nummer waarbij vooral een erg sterke zanglijn de hoofdrol opeist. Een prima aftrap is alvast gegeven en houdt 'Disque d'Or' een tijd lang erg strak. Pas vanaf de tweede helft, met het instrumentale 'Elsangel' komt de rek er wat in, wanneer enkel een "oh oh oh oh" tekst wordt ingeschakeld in een erg doordeweeks Vive la Fête-kader van eenvoudige dance en effectjes. Niet dat er aan dit duo weer enig tekstschrijver is doodgegaan overigens, zoals uit het nogal idiote 'Everybody Hates Me' blijkt ("Everybody hates me / 'cos I'm rock'n'roll / let's get high tonight"). Maar er staan zeker voldoende leuke liedjes op deze plaat om hem moeiteloos te kunnen doorstaan - de veelgelaagde, langzaam ontluikende breakbeat 'Je ne Pourrais Pas' of zijn stevige opvolger 'Ce Que Tu Penses de Moi', die de happy dancepop van Daan naar de kroon steekt voorop-. Wie nieuwsgierig is naar de zes bonusmomenten die achteraan bengelen en afsluiter 'Elle n'Écoute Pas' tot een meer dan een half uur durende brok maken, bespaart zich gerust de moeite. Veel meer dan (mislukte) vingeroefeningen die aangeven hoe een songidee gedoemd is te stranden, vallen helaas niet te ontdekken.
Op 'Disque d'Or' schakelt Vive la Fête een versnelling hoger richting heuse livestatus. Dieper uitgewerkte en gedetailleerde elektronica, live instrumenten en zelfs een mini-gastrolletje van An Piérle zorgen voor een frisse inslag in het vrij vastgeroeste terrein van dit gezelschap. Hopelijk leiden de aanmoedigingen over deze evolutie in de toekomst zelfs tot een helemaal uitgebalanceerde, internationaal uitstralende danceplaat. Maar dat is allicht zonder de grillen van Pynoo en Mommens gerekend.
Meer over Vive la Fete
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
