De Habsburgse keizer Karel VI is niet echt de geschiedenis ingegaan als een krachtdadige politicus maar wel als een mecenas voor verscheidene barokke kunstenaars en componisten. Dat hoeft niet te verbazen van Karel VI speelde klavecimbel en had zelf enige verdienste als amateurcomponist. Karels smaak voor muziek bracht hem onder meer in contact met Antonio Vivaldi (1678-1741) en de Venetiaanse componist zou in zijn laatste twintig jaar meermaals in opdracht van de keizer muziek componeren.
Twee sets met concerti droeg Vivaldi aan Karel VI op, allebei getiteld ‘La Cetra’. Ze vormen het uitgangspunt voor deze nieuwe verzameling met vioolconcerti door violist Riccardo Minasi en het barokorkest Il Pomo d’Oro. Er staan zeven werken op, waaronder twee (RV 171 ‘Per Sua Maesta Cesarea Cattolica’ en RV391) die direct naar keizer Karel VI refereren.
De zeven concerto’s krijgen een uitvoering mee die alle aspecten van hun muziek eer aandoet. Virtuositeit is overvloedig aanwezig, zowel bij de solist als bij het orkest maar zonder dat het gaat klinken alsof Riccardo Minasi speciaal moeite doet om zich als virtuoos te bewijzen. Zijn viool ligt dus eerder ingebed in de begeleiding in plaats van die constant te domineren en een gevoel van speelgemak overheerst in deze concerti. Een zekere en smaakvolle onregelmatigheid op snelle passages bewijst bovendien hoe vrij deze muzikanten met Vivaldi’s muziek kunnen omgaan.
De opname doet verder haar uiterste best om deze zeven concerti elk een verschillend karakter mee te geven, een karakter dat niet in geringe mate ingegeven wordt door de toonaard waarin ze geschreven staan. Zo heeft het concerto in E, met zijn vloeiende siciliano-ritme, zuchtende frases en lichtjes dissonante harmonie haar bijnaam ‘L’Amoroso’ niet gestolen.
Concerti in mineurtoonaard krijgen een harder kantje mee, met een drama dat rechtstreeks uit een bewogen, barokke opera-aria komt. Die hardheid mengt bovendien goed met de strakke klank van Minasi’s barokviool. De strijkers van Il Pomo d’Oro spelen daar goed op in, door Minasi in enkele concerti in mineurtoonaard zo actief te begeleiden dat het net niet lijkt alsof ze de soloviool aan het op jagen zijn.
De langzame delen laten een gelijkaardige variatie qua karakter en atmosfeer horen, van een lyrische serenade zoals in het trage deel van het concerto in C, RV181 tot een hoekige, dreigende marsbeweging die het middendeel vormt van het concerto in b, RV391. Een aardig extraatje is de barokharp die in enkele concerti de continuo komt vervoegen, onder meer in de finale van het concerti in E, RV263a en een zonnige, Italiaanse sfeer verstrekt aan Vivaldi’s muziek.
Dit is een prachtig boeiende opname van enkele van Vivaldi’s vele vioolconcerti geworden. Waar een uitvoering van een greep uit zo een groot repertoire al snel bandwerk kan worden, houden Riccardo Minasi en Il Pomo d’Oro deze opname continu boeiend met een uiterst capabele en – nog belangrijker – gedreven, enthousiaste uitvoering die aan elk concerto zijn eigen sfeer, karakter en klankwereld schenkt.
