Het lukt de vijf heren van Vito om indruk te maken. Met een knaller van een titel en hun mateloos intrigerende postrocksongs heeft de frisse band uit Cardiff reeds snel onderdak gevonden bij Robin Proper Sheppards label. De frontman van de droompopband Sophia ziet duidelijk veel heil in de charismatische sfeermuziek van Vito en heeft de groep van meet af aan mee op toer genomen. Muziek waar gevoel en emotie vooropstaan en de groepsgeest primeert boven de ambities van de individuele leden is dan ook niet enkel spek voor zijn bek. In combinatie met heerlijk dromerige geluidslandschappen biedt Vito een erg aangename en toegankelijke auditieve ervaring.
Een lay-out in de vorm van de tabel van Mendeljev spreekt voor zich: Vito tracht op zijn debuut een unieke chemie na te streven. Het moet gezegd, bij momenten is die ook werkelijk aanwezig. Wanneer een mooi droompop nummer wederom uitbarst in een languit gespeelde, instrumentale partij die het midden houdt tussen postrock en ambient is de spanning op deze plaat vaak te snijden. Tegelijkertijd weet dit kwintet de meest mooie harmonieën op te bouwen en tot ontroeren toe fijne sfeerpuzzels in mekaar te steken. Ondersteuning met strijkers, koperblazers en klokkenspelletjes in het langzaam naar een climax toe kruipende 'Arrested by these Phenomena' zijn onontbeerlijk. De openbaring in een krachtige gitaarsolo komt daarmee des te overtuigender over. Een ander groot moment ligt verscholen in het tergend traag ontwakende 'Washaway'. Een rollende baslijn, sfeervol galmende gitaarsnaren en een ijle maar warme zang dienen, samen met wat voorzichtige samples en effectjes als prima wegdroommoment. Enkele filmische intermezzo's en wat schijnbaar vreemde harmonieën wakkeren de fantasie aan en laten de luisteraar gedurende vier minuten in een eigen wereld vertoeven. Plots komt een drum echter het geheel bekrachtigen, gaat de zang de hoogte in en zorgt het herhalend "Hold on" voor een glorieuze openbaring, waardoor het nummer ineens een erg hoopvol en harmonieus gevoel meekrijgt. Toegegeven, de cd klinkt niet altijd even broeierig. De formule van een introvert liedje dat naar het einde toe uitloopt in een opbouwend instrumentaal postrock-moment begint naar het einde van de plaat toe wat afgeleefd te geraken. 'A Reckoning of Sorts' komt wel heel erg langzaam op gang en doet net iets té veel wegdromen vooraleer zijn filmische (maar ook wel fantastische) einde zich mag inzetten en afsluiter 'Calm Down' doet het wel heel erg rustig aan met zijn slepende gitaren en zonder bundelende drums.
Zowel de inleiding als het nawoord op dit debuut nodigen de luisteraar uit op een unieke belevenis en het ontspannen vestigen in de luie stoel. Op zich is dat geen slecht idee. Vito biedt een mooie droomreis die best op de avond en bij kaarslicht tot zijn recht komt. Let echter op het risico om voor het einde van de cd volledig in slaap te vallen.
Meer over Vito
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
