Visions of Atlantis is een van die female fronted metalbands die altijd net buiten de grote belangstelling blijven hangen. Jammer, want hun symfonische metal heeft zo veel meer te bieden dan wat tegenstanders van het genre mogen denken. Sinds de band een nieuwe frontvrouw in de gelederen heeft (de Griekse Maxi Nil) is de zang veel minder theatraal en dat gaat de muziek ook een pak beter af. Bewijs daarvan was 'Delta', een meer dan degelijk album dat veel aardige nummers liet horen, ook al bleef de band door de band genomen iets te braaf binnen de lijntjes kleuren. 'Maria Magdalena' is nog geen volledig nieuw album, maar wel een zoethoudertje in de vorm van een mini.
Opener en titelnummer is alvast een lekker ding: de bombast en de sfeer is er nog steeds, maar 'Maria Magdalena' is verdacht poppy en dat gaat Visions of Atlantis wonderwel goed af. De melodie van het nummer is geschift catchy en de zanglijnen van Maxi Nil komen mooi uit de verf. Zij beschikt dan ook over een warme en zachte zangstem en begaat niet de fout van te veel capriolen te willen uithalen, laat staan per se de operazangeres uit te hangen.
Tweede meest opvallende song is 'Last Shut of Your Eyes', wat naast de wat in scheef Engels geschreven titel ook een powerballad is zoals er de laatste jaren helaas te weinig worden gemaakt. Het nummer is misschien cliché opgebouwd (een zacht begin en een pompend einde), maar het werkt wél.
Daarnaast hernam Visions of Atlantis twee songs en laten ze met afsluiter 'Beyond Horizon' horen dat ze ook wel al eens buiten de metalen lijntjes durven kleuren, waarvoor hulde overigens. Dat maakt dat 'Maria Magdalena' een aardig tussendoortje is, maar er moet wel bij gezegd worden dat de wisselwerking tussen zanger Mario en zangeres Maxi nog meer mag worden uitgediept. Nu zingen ze nog steeds te vaak naast elkaar, terwijl een degelijke wisselwerking de band zonder enige twijfel naar een volgend niveau zou tillen.
Aan het einde van de rit blijft Visions of Atlantis wel nog iets te braaf en nemen ze nog te weinig risico's om echt op te vallen binnen de groep van hun stijlgenoten. Dat is jammer, want mits wat meer durf zou deze band best een pak groter kunnen worden dan ze zijn. Vraag is natuurlijk of ze dat ook willen.
