Het Oostenrijkse Visions of Atlantis bleef als symfonische band met zangeres altijd wat op de achtergrond zweven, tot ze Maxi Nil als frontvrouw binnenhaalden. Zij wist de band naar een hoger niveau te tillen en hoewel de groep tot dusver nog niet een topstatus heeft, was er veel verbetering merkbaar. Alleen jammer dat de band met 'Ethera' blijkbaar een paar stapjes terug heeft gezet, want dit schijfje mist ballen en overtuigingskracht en dat is verdraaid jammer.
Het goede nieuws is dat qua songschrijven Visions of Atlantis nog steeds bestaat uit een bende erg professionele muzikanten, want puur compositorisch gezien is er geen speld tussen te krijgen: alles is erg solide opgebouwd en er zijn wel wat riffs en toetsenpartijen die tot de verbeelding spreken. Visions of Atlantis wil zelf het niveau halen van een Nightwish, maar daar zijn ze nog niet.
Het grootste probleem deze keer is dat de nummers van 'Ethera' passie missen en bijzonder hard op veilig spelen. De gitaarlijnen zijn veelal ongeïnspireerd en vlak, de tracks missen vaart en lijken enorm hard op elkaar en op het vocale gebied is het ook maar povertjes. Maxi Nil kan goed zingen – daar bestaat geen twijfel over – maar ze doet er deze keer weinig mee. De mannelijke zang mocht eigenlijk volledig opzij geschoven worden, maar hier staat die nogal vaak in de verf en dat was geen goede zet.
Het bijzonder spijtige aan de hele zaak is dat het vorige album liet horen dat Visions of Atlantis best wat in zijn mars heeft en (mits wat schaven) een eigen smoelwerk kan etaleren. Dat is nu allemaal opzij geschoven ten voordele van een album dat bijzonder middelmatig is, zowel qua songs als uitvoering. 'Ethera' is met andere woorden een gemiste kans en ondanks het feit dat het geheel mooi verpakt zit, ontbreekt de broodnodige ziel deze keer.
