De muziek op deze cd klinkt zoals de instrumenten er uit zien: mooi afgewerkt en gestileerd. Al zullen sommigen zich afvragen wat ze nu met zowel de voorwerpen als de muziek aan moeten. De 'Pangeia Instrumentos' zijn voorwerpen ontworpen op basis van traditionele instrumenten en voorwerpen. Door aanpassingen en veranderingen heeft Victor Gamma zo de geluidsobjecten verkregen waarmee hij deze cd (samen met António Tavares en violist Luis Moretto) volspeelt. Het gaat hierbij haast uitsluitend om slaginstrumenten waaruit (soms duidelijke, soms wat vagere) toonhoogtes gehaald worden. Toch waakt Gama er over dat de muziek steeds verfijnd blijft en nooit brutaal wordt. De stukken zijn behoorlijk repetitief waardoor vaak een ritueel karakter ontstaat.
Het valt namelijk meteen op dat de tracks aardig wat referenties oproepen. Zo zal bij gebruik van een tokkelende, houterige klank de sfeer van Afrikaanse duimpiano's en xylofonen ontstaan, terwijl met name 'O Olho Na Anzol' zo uit een Chinese opera geplukt kan zijn: kortere klanken van metalige kwaliteit, waarbij de toonhoogte maar bij benadering bepaald is. Op andere momenten komt de sfeer van een tingelende Oosterse gamelan boven of geeft de toegevoegde gitaar (of gitaarachtige, want niet vermeld in het cd-boekje) een Indisch sitargevoel. Iets abstracter zijn dan weer de klanken van afgeblokte snaren of het effect alsof men een houten lat laat trillen en deze dan geleidelijk aan over een tafel trekt waardoor de 'toonhoogte' verandert.
Van de nummers op deze cd zijn met name de complexer gelaagde het meest interessant. Door het stapelen van verschillende korte melodietjes die allemaal een fijne ritmische drive hebben, spookt de geest van Amerikaanse repetitieve componisten als Steve Reich meermaals door de opnames. Vooral wanneer de ritmische laagjes op elkaar inhaken, elkaar gaan opvullen of niet meteen mooi simpel binnen één basisbeat passen, klinkt de muziek boeiend. Opener 'A Guerra Dos Homens Répteis' schept zo prettige verwachtingen. Alleen worden die niet steeds ingelost, want wanneer er in andere stukken op één basisriff geïmproviseerd wordt, wint de muziek aan melodie maar verliest ze ook haar complexiteit. Deze stukken lijken dan soms ook wat sneller in elkaar gestoken en missen de architectuur die de muziek verheft boven louter 'mooie klanken'.
Meer over Victor Gama
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
