"You know, I've attempted suicide three or four times. It didn't take," waren de woorden van de Amerikaanse artiest Vic Chesnutt tijdens een radiointerview met Terry Gross vorig jaar. De getalenteerde singer-songerwriter slaagde er niet veel later in om zijn doodswensen in praktijk te brengen. Zijn laatste plaat 'Skitter On Take-Off' is de stille getuige van de emotionele strijd die de man met zichzelf voerde. Chesnutts zwanenzang is één van de donkerste, meest dramatische platen van zijn repertoire geworden. Terwijl eerdere collaboraties met ondermeer Godspeed You! Black Emperor orchestraal en rijk waren, valt nu de vernietigende kaalheid van dit album op. De negen gitzwarte nummers werden live opgenomen zonder overdubs onder leiding van en in samenwerking met Jonathan Richman. Die directheid zorgt voor een confronterend in-je-gezicht-gevoel. Chesnutt neemt de luisteraar mee op een desolate reis door zijn autodestructieve wereld.
Vergeet illusies, vergeet hoop, denk rondwarende rusteloosheid en kom binnen in 'Feast in Time of Plague'. De minimale bluesbegeleiding van Chesnutt's trekkende en rammelende gitaar voorziet zijn rimpelige stem van de nodige grauwheid om de apocalyps van de menselijkheid aan te kondigen. Die getormenteerde stem is Chesnutts meest typerende kenmerk en kan nog het best omschreven als zwervend gruis of slepend gehuil. Agressief schetst hij het beeld van zelfzuchtige varkens die elkaars hebzucht bewonderen in een wereld van vergane glorie: "You were a beautiful pig". De stap naar de huidige financiële crisis en het gedrag van bepaalde toplui is gemakkelijk gezet.
In 'Unpacking My Suitcase' is de breekbaarheid een zwakte. Chesnutt geraakte gedeeldtelijk verlamd na een ongeluk en kon bijgevolg enkel eenvoudige akkoorden spelen. Hoewel de instrumentale toendra normaalgezien een sterkte is, stelt die hier teleur. Chesnutt's stem breekt geregeld, draagt niet en komt tekort om het verhaal van een op de klippen lopende relatie neer te zetten. Tekstueel blijft hij sterk, ("I was saving little chunks of your sweet, sweet goodness and squirreling them away [...] for the lonely winter"), maar melodisch laat hij het even afweten.
Op 'Rips In The Fabric' laat Chesnutt dan weer horen dat wanneer de formule wel lukt, de luisteraar op een wrede schoonheid wordt getrakteerd. Zijn stem grijpt krakend en heerlijk ongemakkelijk naar boven. Zoals op heel het album zit de stem helemaal vooraan in de mix (niet dat er veel te mixen viel met Chesnutt op gitaar, soms met Jonathan Richman erbij en enkele borstelstrookjes van drummer Tommy Larkins). Die aggresiviteit van de prominentie van Chesnutt's stem is even wennen, maar in een nummer als dit is het dat zeker waard.
'Skitter on Take-Off' is een album dat de luisteraar in een zwart gat zuigt. Om een heel album van emotionele woestenij uit te zitten, komen sommige nummers net iets te kort. De teksten zijn hard en eerlijk en focussen op sociale, relationele en politieke observaties, maar Chesnutt's reutelstem en solitaire gitaar krijgen het niet altijd voor elkaar om de interesse vast te houden. Lukt dat wel, dan levert dat bleke parels van wanhoop op.
Meer over Vic Chesnutt
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
-150x150.jpg)
