Vibracathedral Orchestra is een improvisatiekwintet uit Leeds, waarvan het wild amalgaam van instrumenten (percussie, elektrische gitaren, bas, viool, orgel, elektronica) niet altijd zomaar herkenbaar klinkt. Julian Bradley, Neil Campbell, Bridget Hayden, Adam Davenport en Michael Flower slagen er namelijk in al hun klankbronnen te versmelten tot een imposante brok geluid waarbij de verschillende bouwstenen wonderwel met elkaar in balans zijn. Het geheel wordt hierdoor een prachtig klankspektakel ergens tussen vrije improvisatie, '60s psychedelica en Amerikaanse minimalistische klassieke muziek.
De brok geluid van het Vibracathedral Orchestra verandert binnen één nummer zelden van klankkleur, maar permanent van intensiteit. Dit onophoudelijk en geraffineerd spelen met auditieve licht-donker tegenstellingen kluistert de luisteraar onverbiddelijk aan de muziek. Wie besluit de ogen te sluiten en voorzichtig te headbangen op de cadans van de muziek doet dit op eigen risico. De kans dat omstaanders, buren of vrienden achteraf met genante verhalen kunnen afkomen over wat die luisteraar in zijn trance allemaal uitgespookt heeft, is reëel. Wie zich overgeeft aan het Vibracathedral Orchestra vertrekt zonder de eindbestemming te kennen.
'Baptism > Bar > Blues' trapt meteen de deur van de cd in met een hypnotiserende track waarbij de uptempo drumpartij voor een ritueel karakter met voodooallures zorgt. Alleen hebben bij dit ritueel de opgeroepen geesten de controle overgenomen van het medium. De verschillende gitaarlijnen – eenvoudige melodieën, een repetitieve riff, razen of pure noise – veranderen steeds van contouren en onderlinge verhoudingen, waarbij de af en toe spookachtig opdoemende en terug verdwijnende pianoakkoorden de grond volledig onder de voeten van de luisteraar wegslaan. Naar het einde glijdt de muziek over in 'Wearing Clothes of Ash' dat als het lange nazinderen van het eerste nummer klinkt. De rituele voodoosfeer wordt oosters door de sitarachtige gitaardrones, de nasale spookvocalen en de tabla-(achtige) percussie. Wanneer dit laatste, metrumbrengende element wegvalt, blijft de muziek in volle wonderlijke en betoverende kracht in het luchtledige hangen.
Met het inzetten van 'Stole Some Sentimental Jewelry' wordt een nieuwe start genomen, alsof een optocht van dansende stedelingen door de straten van een middeleeuwse stad trekt. Dat de elektronica- en orgelklanken en de scratchachtige effecten hier niet meteen perfect in het prentje passen, onderstreept alleen de (geestes)verruimende kwaliteiten van deze track die de meest geschakeerde van de hele cd is. Met het afsluitende 'Girls with Rocks in Their Hands' davert 'Tuning to the Rooster' naar haar einde als een soepel, maar onstopbaar lopende trein. Dreunende geluiden en een duidelijke drumgroove vormen de achtergrond waarop gitaarnoise als "melodie" mag fungeren. De verrijkende rollen voor elektronische effecten en een opdoemende en zich terugtrekkende piano zorgen er weer voor dat er op het totaalgeluid niet zomaar vat te krijgen is. Ongetwijfeld frustrerend voor de controlefreak, maar ongemeen boeiend en uitdagend voor de nieuwsgierige muziekliefhebber.
Meer over Vibracathedral Orchestra
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
