In maart 2002 trok het Britse Vibracathedral Orchestra voor de eerste maal op tournee. Op 'Hex Hostess' zijn opnames van hun psychedelisch-minimalistisch geïmproviseerde doortochten in Hasselt (Kraak-festival, KC België), Duitsland en Frankrijk te horen. Zoals het de band betaamt wordt er weer duchtig gebruik gemaakt van (wat bij de Vibracathedral Orchestra een betere uitdrukking is dan "gespeeld op") gitaren, drum en percussie, fluiten, orgel en elektronica om een even frontaal als innemend geluid neer te poten waarbij melodie, ritme en harmonie niet ingevuld worden volgens de radiovriendelijke normen.
Dat de vijf tracks op deze cd live opgenomen werden, laat zich daarbij duidelijk opmerken. De gelaagdheid van het geluid is hier groffer van korrel en laat minder de details horen die een studio-opname als 'Tuning to the Rooster' permanent in beweging houden. Bovendien nemen de drones op 'Hex Hostess' een centrale plaats in, wat in combinatie met de "mindere" (of beter "eigen-aardige") opnamekwaliteit voor een heel opmerkelijke sound zorgt: heel compact en met gitaren, percussie en andere instrumenten ingekapseld in het totaalgeluid. Het lijkt daarbij wel alsof de instrumenten niet op, maar in de drones klinken. Op deze manier wordt ook live een geluid verkregen dat de luisteraar niet los laat en dat geen enkele kans op ontsnappen biedt.
De cd opent met een opname uit Hasselt in een wolk van verschillende drones, die meteen laat horen hoe de verschillende gitaren zich in het totaalgeluid integreerden. Ook de lichtere klanken van fluiten, elektronische effecten en de cimbaal die in de tweede track (Keulen) voor een aparte kleur zorgen, zitten qua volume in de – hier wat zachtere – drone gevangen. Voor een ritueel moment is het wachten tot het stabiele drumpatroon van het optreden in Poitiers. Wanneer deze duidelijke candans naar het einde toe wegvalt, blijft er alleen een rustig geluidsstrand over, waar quasi onherkenbare klanken als meeuwen boven zweven. De meest opmerkelijke opnames op deze cd zijn echter de laatste twee. De spacefunk die het kwintet in Reims neerpootte is voldoende om elke George Clinton-fan gek te maken, op voorwaarde dat die er de chaos van het Vibracathedral Orchestra bij wil nemen natuurlijk. Glinsterende gitaren, elektronica en keyboards maken de muziek immers nog niet dansbaar, maar oog- en oorverblindend des te meer. Ook wanneer het geluid uitdunt, blijft de schittering bewaard, zelfs op het einde waar een fonkelende klokkenspelmelodie afstraalt op een doorzoemende drone.
Voor de grootste contrasten binnen één track wordt echter gewacht tot helemaal op het einde. Zo ambachtelijk het eerste deel van de opname uit Parijs klinkt, zo direct is het vervolg ervan. Het mooi vermengen van fluit- en gitaarklanken uit het begin wordt geleidelijk aan aangevuld met elektronica en het uitgebeende karkas van een funkgitaar. Wanneer de gitaarnoise de controle overneemt en later een duidelijke beat gelanceerd wordt, krijgt het Vibracathedral Orchestra iets grof en strak tegelijk. Niet dat alles zich naar de beat plooit, want met de hen ter beschikking staande instrumenten en daaraan ontlokte geluiden vliegt de band dwars over de aangeboden regelmaat.
Meer over Vibracathedral Orchestra
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
