Natuurlijk maakt het kwintet postrockmuziek, wat media of entourage van de band ook mogen beweren. De lyrische gitaarlandschappen die het gezelschap uit Leeds ook op zijn tweede langspeler ‘Helioscope’ creëert, hebben alle kenmerken van dit genre in zich: climaxen en zweefpartijen, power en langgerektheid. Toch zet Vessels ook een aantal stappen verder. Subtiele accenten met piano, klokkenspel of zelfs tribalpercussie verrijken de op zich al de negen erg organische, psychedelische tracks. Daarnaast ratelt drummer Tim Mitchell zich de armen van het lijf en aarzelt frontman Tom Evans ook niet om af en toe de zangmicro eens ter hand te nemen, wat tot een verrassend resultaat leidt.
Melodie, beweging en energie staan centraal bij Vessels. Gitaren, versterkers en drumstel zijn de voornaamste wapens. Dit rijk gekleurde plaatje verdient dan ook een erg luid speelvolume, waardoor stevige partijen als het rockende ‘Choke’ (in één track voorafgegaan door een stukje 60’s psychedelica, ‘Art’) heerlijk door de luidsprekers kunnen razen.
Van de andere kant neemt het gezelschap ook voortdurend gas terug in bijna ambientachtige soundscapes met heerlijk rustige, glijdende muziektapijten (‘Later Than You Think’). Zo kunnen songs bestaan uit twee of meer verschillende hoofdstukken, wat deze beleefplaat extra dynamisch maakt.
Alsof dat allemaal nog niet volstaat, betrekt de band nog wat progressieve ritmespelletjes bij zijn partijen, waardoor opener ‘Monoform’ een multidimensionale puzzel wordt met hammondtoetsen, wild drumwerk en ooh ooh-gezang wat klinkt als een soort van folklore ritueel (de futuristische elektronica en inslagende hiphopbeats even buiten beschouwing gelaten). Het is dankzij die diversiteit, creativiteit en subtiliteit dat Vessels in een dromerig ‘Meatman’ dankzij toevoeging van de zang van de bevriende Stuart Warwick een band als Radiohead naar de kroon steekt. Fijnzinnige afwerking, een veelgelaagde, melodieuze kracht en vooral een mooie energie maken dit nummer tot een uniek stukje futuristische pop.
Op deze manier biedt ‘Helioscope’ een dik uur muzikaal avontuur. Dat de onwaarschijnlijke weelde van deze muziek in contrast staat met het erg sober, bijna huisgemaakte artwork van de plaat, hoeft dan niet echt een pijnpunt te zijn.
