Sommige Vlaamse projecten worden van meet af aan op handen gedragen. Het geesteskindje van Jan De Campenaere kende zo'n zes jaar terug een blitse start dankzij een eervolle derde vermelding in Humo's Rock Rally en mag sindsdien rekenen op een trouwe fanbasis die ver over de landsgrenzen reikt. Dat is ook niet verwonderlijk. Met een warme, emotionele stem, zacht golvend pianospel en vlotte gitaarstructuren liet de singer/songwriter met zijn debuutplaat 'Notes of Tenderness' drie jaar geleden diepe sporen na. 'Shadowlands' gaat dezelfde toer op, zij het dat de cd iets meer richting rock opschuift. Met medewerking en –productie van David du Pré (Arid) glijdt dit schijfje erg vlot binnen.
Op de website coldplayfans.nl staat er een apart forum over Venus in Flames en dat is niet verwonderlijk. Lang uitgesponnen zangfrasen en het melodieus samensmelten van piano en glijdende gitaren in langzame passages doen meteen denken aan een handvol Engelse, gevoelsgeladen poprockbands. Zeker een meer gevat 'Freaks', waarin De Campenaere de stem van Thom Yorke wel heel dicht benadert, had zó op Radioheads 'Hail to the Thief' kunnen pronken. Psychedelisch en ijl gitaarwerk, een sombere ondertoon en toch een hoopvolle climax zitten allemaal netjes in een melodieus liedje vervat. Koppel dat aan een pracht van een single 'Easy Way Out' die dit schijfje opent en 'Shadowlands' krijgt wel erg veel troeven om het ver te schoppen. Tien liedjes, een sober hoesje, teksten over liefdesperikelen en emotionele tegenslagen die tienerhartjes kunnen beroeren (en ook eenvoudig genoeg zijn om de puberleeftijd aan te spreken): Venus in Flames heeft een verstandige stap vooruit gezet. Om niet te vervallen in al té voorspelbare muziek heeft de band zijn kwaliteiten tot het uitschrijven van mooi opbouwende songstructuren ten volle benut. Zo bevat enkel die opener al drie aanstekelijke momenten die mekaar overtreffen en als refrein zouden kunnen dienen. Spreekt voor zich dat de laatste climax het feitelijke nummer openbaart. De afbeelding van een adrenaline molecule op de hoes is netjes gekozen. Zet Venus in Flames op een grasgroene festivalweide en er moet haast iets moois bloeien. Waarom dit schijfje dan geen platina zal verkopen? Een gemis aan echt verpletterende liedjes die in het hoofd blijven rondspoken en potentiële singles doet de groep wat de das om. Verder durven nummers wel heel lang op- en neer deinen en in het ijle weg meanderen. Zo is afsluiter 'Clouds of Smoke' met nauwelijks enig drumwerk iets té lang uitgesmeerd. Veel "aaaaah"'s en "ooooh"'s doen de schoonheid van de trage openbaring wat teniet.
Het is duidelijk dat Venus in Flames zijn tijd neemt om te ontwikkelen. Die tijd is echter van harte gegund. Waar veel groepen in de proef van de tweede plaat falen (erop of eronder), kan Jan De Campenaere gerust van een overwinning spreken. Vanaf nu mag het snel bergop gaan.
Meer over Venus in Flames
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
