Het Waalse Venus is met deze derde studioplaat ondertussen ook al bij een derde label beland. Het contrast met hun debuut 'Welcome to the Modern Dance Hall' (1999) is opvallend. Waar de band vroeger een eigen gezicht kreeg door de akoestische rootspop met glansrollen voor viool, contrabas en akoestische gitaar, domineert nu de elektrische gitaar het klankbeeld. Een standaard rockplaat is 'The Red Room' (geproduced door Head: Massive Attack, PJ Harvey en Madrugada) echter niet geworden. De cd baadt immers in de donkere leegte van eenzaam knorrende gitaren, hypnotiserende herhalingen en spaarzame, holle drumpartijen die het beste van de duistere rootsmuziek oproepen. De opbouw van de songs is afgemeten en perfect gecontroleerd, waardoor enige vorm van euforie in de kiem gesmoord wordt, ook wanneer de band net iets meer gaat doen. Opener 'Here & Now' zet daarbij meteen de toon: slepend trekt de plaat op gang, waarbij de prachtige stem van Marc A. Huyghens alle ruimte krijgt. Als vanouds laat hij horen dat hij in verschillende registers thuis is: zacht en mysterieus in de laagte en aandringend in de hoogte, alsof hij in zijn eentje de scène van een andere belichting voorziet.
Wanneer de viool van Christian Schreurs opduikt is dat vaak verbasterd, zodat hij bijdraagt tot de unheimliche sfeer. In 'Mother's Voice' werkt hij zo mee aan een bredere, haast epische opbouw, die echter zonder grote climax blijft. Op andere momenten is hij te horen in strak herhaalde ritmes. Alleen in het catchy 'Everything That Rises Must Converge' is zijn partij duidelijk, onvervormd melodisch. Helaas klinkt die daar ook minder geslaagd, als een excuus, een verplicht nummertje zonder veel inspiratie.
Alle soberheid neemt echter niet weg dat de vier van Venus nog steeds weten hoe ze een nummer kunnen opbouwen als ze het willen. Vooral als er gelaagder gewerkt wordt en Huyghens' stem in verschillende opnames tegelijkertijd te horen is, groeit de muziek wel eens buiten de ascetische proporties. Zo nemen de licht hakkende vioolritmes en de noisy gitaarakkoorden meer ruimte in de singel 'Add Stars to the Sky'. Het refrein kan zo golvend aangroeien en de muziek iets verder stuwen dan op deze cd gebruikelijk is. Van nummers als 'She's so Disco' of het onweerstaanbare 'Pop Song' (beiden van 'Welcome to the Modern Dance Hall') is echter geen sprake meer. Niet dat het kelderraam altijd afgedekt wordt, want hier en daar mag er gerust een streepje zon binnen. In 'I Spoke to Soon' gebeurt dit met een eerder melancholische twist, terwijl in 'Underwater' echt de lichte kaart getrokken wordt. Buiten enkele vreemde harmonische wendingen is dit een nummer met schattige Disney-allures. Het bloedmooie en afsluitende 'Unknown' vat het allemaal mooi samen wanneer het duistere begin naar het einde toe verlicht wordt door heldere gitaarakkoorden.
Als feestplaat faalt 'The Red Room' volledig, maar daar zullen de heren van Venus niet van wakker liggen. Terecht, want met hun koerswijziging zijn ze niet hun feeling voor songs en kleuren kwijtgespeeld, al gaat het allemaal wat trager en somberder dan vroeger.
Meer over Venus
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
