Ventura is schatplichtig aan de alternatieve rockscene van de late jaren tachtig en de vroege jaren negentig. Dit Zwitserse trio laat zich voornamelijk inspireren door de gruizelige gitaarmelodieën van Dinosaur Jr. en de indrukwekkende geluidsmuren van My Bloody Valentine. Voorts wordt de muziek van de groep op smaak gebracht met een snuif intense post-hardcore à la Hüsker Dü en een toets van Sonic Youths experimenteerdrift. Dientengevolge blijkt ‘Ultima Necat’ een muilpeer van jewelste.
De breed uitwaaierende mineurakkoorden en dreunende percussie van ‘About to Despair’ vormen de prelude voor ‘Little Wolf’, een meeslepend epos dat meanderende gitaarmotiefjes en stuwende ritmes lardeert met onheilspellende feedback en etherische vocalen. Gelaagde klankpatronen cirkelen dreigend in het rond, alvorens te ontsteken in een draaikolk van dissonante noise en splijtende distortion. Doorleefde zanglijnen worden daarbij herhaald als hypnotiserende mantra’s, wat het bezwerend effect van de muziek versterkt. Ventura zuigt de luisteraar zo binnen in een intrigerend muzikaal universum dat even verfijnd als overrompelend voor de dag komt.
Het uptempo ‘Nothing Else Mattered’ tekent voor verzengende punkrock, terwijl het gespierde ‘Intruder’ uithaalt met logge doomriffs en mokerend slagwerk. In beide gevallen weet Ventura een melodieuze subtiliteit en melancholische ondertoon te bewaren. ‘Amputee’ is het pièce de résistance van de plaat en laveert twaalf stormachtige minuten lang heen en weer tussen overstuurd gitaarvuurwerk en unheimische sfeerschepping. Daarbij gaat het langzaam maar zeker crescendo naar een viscerale apotheose. In ‘Very Elephant Man’ vloeien grimmige gitaarsalvo’s naadloos over in een uitgesproken melodisch refrein waar opzwepende drums en pompende bassen de hoofdrol opeisen.
Ventura kneedt een amalgaam van uiteenlopende invloeden (indie, noise, shoegaze, post-hardcore, you name it) tot een opwindend staaltje rockmuziek dat zonder blozen naast zijn voorbeelden kan staan. ‘Ultima Necat’ zit niet om een dubbele bodem verlegen en is alles wat een goeie gitaarplaat hoort te zijn: niet alleen luid en gevaarlijk maar tevens aangrijpend en vernuftig.
