Dit Texaanse kwartet is geen voor de hand liggende band. Hun muzikale wortels en aanpak ligt duidelijk bij de melodische doom en metal van begin jaren tachtig evenals hun occulte tekstuele aanpak, maar toch zit er een graad van een meer hedendaags gevoel in. Het einde van de wereld, misschien? Hoe het ook zij, 'Beg Upon the Light' is een interessante plaat, maar niet zonder mankementjes.
De muziek zit in ieder geval snor, ondanks de wat magere productie. Zo zijn er veelvuldige dubbele gitaarlijnen die op een mooie manier met elkaar in duel gaan en tegelijk elkaar versterken. De lompe riff is hier wat meer achterwege gelaten ten voordele van melodie en dat werkt. Zo zijn er meer dan eens galopperende ritmes waarover een gitaarduel wordt uitgevochten dat de plaat een gevoel van open ruimte geeft. Die meer traditionele aanpak is goed doordacht en hoewel Venomous Maximus gemakshalve bij doom wordt gecatalogiseerd, hebben ze niets gemeen met zompige dan wel trage muziek. Integendeel: meer dan eens gaat het tempo vrij stevig door.
De zang is een erg apart gegeven. Echt zingen wordt niet gedaan, het gaat hem meer om een soort episch gedeclameer/oerkreet/praten dat niet direct bij de muziek lijkt te passen. Soms loopt de tekst nogal scheef naast de muziek en dat heldere declameren vraagt soms om afwisseling. Het is apart en eigenzinnig en de groep verdient een pluim dat ze iets anders proberen, maar echt overtuigen doet die aanpak toch niet direct. Het is net iets te vreemd, net alsof een occulte mis op plaat werd gezet met muziek achter, maar de mix niet helemaal snor zat.
'Beg Upon the Light' is een aparte kijk op occulte heavy metal met een retro-inslag die alvast interessante resultaten oplevert. De muziek is bijzonder puik, maar de zang is meer dan ooit een 'acquired taste'. Luisteren voor aanschaf is dan ook de boodschap.
