Voor zijn nieuwe album 'Saint-Idesbald' trok de Brusselse mc en producer Veence Hanao zich enkele maanden terug in de gelijknamige badplaats. Niet meteen een metropool met een bruisend nachtleven, maar net daarom misschien een goede thuishaven voor de dromerige, tussen spreken en zingen zwevende muziek van Hanao.
Op 'Saint-Idesbald' probeert Veence Hano zich niet op de klassieke manieren in de kijker te spelen: geen scheldtirades, agressief gespuwde teksten of (gemakkelijke) politieke afrekeningen, maar poëtische songs. Ook muzikaal gaat hij niet voor de mechanisch-elektronische producties of de powersound van veel van zijn Franstalige collega's. Jazz en een duidelijk relaxt gevoel overheersen, niet in het minst door zijn beheerste, vloeiende, maar rustige timing als rapper.
Hanao haalt zijn muzikale inspiratie op verschillende plaatsen en versnijdt (soms heel kort, soms duidelijk) Duke Ellingtons 'Solitude', Afrikaanse klanken, Frank Zappa's 'What's the Ugliest Part of Your Body' en nog heel wat meer. Het resultaat is echter geen hectisch knip-en-plakwerk. De muziek klinkt consistent, al duiken hier en daar nog iets te veel cliché-effecten op, zoals de erg herkenbare stemvervormingen. Leuk is dat de muziek soms afgestemd wordt op de inhoud van de tekst. 'Les Robots' wordt voorzien van een verwrongen, vervormde producties met elektronisch randje, waarbij de strakke beat klinkt als het mechanisch kloppen van de slapen. 'Ballade Moi' drijft in een slenterende jazzproductie, waarbij de gesamplede klarinet niet steeds zomaar dezelfde melodie herhaalt, maar af en toe eens een ander riedeltje laat horen. Op 'Sexentrex' is een vrijend koppel actief, tegen de achtergrond van Afrikaanse voodoo-achtige muziek – een repetitieve snaarsample (een ngoni?) met rituele groove.
Wanneer de ritmiek van de productie wat tegenwringt, komt de laid back ritmiek van Hanao's stem extra goed uit en wordt de muziek voorzien van een extra randje. Vooral de single 'Manège' met de hobbelende xylofoon of het (weer) Afrikaans getinte 'Les Brebis' zijn bijzonder geestig om te horen. Meer herkenbaar Frans klinkt 'Ils Ecoutent du Rap' met de net iets vollere productie, een licht dreunend basritme dat zo uit dEUS' 'Theme From Turnpike' weggelopen kan zijn en een gezongen refrein.
Hier en daar doet Hanao in de muziek de moeite om voor een evolutie te zorgen, waardoor het geheel meer wordt dan een collectie samples. Hij blijft hierbij echter nog iets te veel binnen de gekende grenzen, wat meteen een zwakkere kant is van 'Saint-Idesbald'. Het gebruik van jazz, Afrikaanse elementen en Hanao's eigen tekstbenadering vormt zeker een leuke aanzet, maar na een tijdje heeft de muziek meer nodig om te blijven hangen. Het stapje buiten de fraaie esthetiek of ritmisch net iets verder afdwalen van de soepele paden komen er niet, waardoor de plaat een fraai klinkend album blijft, dat er echter niet in slaagt een onvergetelijke indruk te maken. Wel laat Veence Hanao op 'Saint-Idesbald' horen dat hiphop anno 2009 niet noodzakelijk moet bezwijken onder de testosteron en alleen al daarom mag de plaat het etiket "interessant" voeren.
Meer over Veence Hanao
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
