Pianist Vitaly Samoshko won in 1999 het Belgische Koningin Elisabeth Concours. Met België als uitvalsbasis verovert hij sindsdien verder de wereld met zijn tot in de puntjes verzorgde spel. Samoshko is een meester in het aanvoelen en hoorbaar maken van de spanningsboog doorheen een volledige compositie. Details worden niet overdreven uitgelicht als daardoor het gevoel van een evenwichtig geheel zou worden verstoord. Deze aanpak past prachtig bij de componist Schubert, die thema's en motieven heel vaak herhaalt. Dit doet hij ook met verrassingselementen zoals onverwachte sprongen, modulaties en het plots afbreken van een melodie. Als pianist telkens net iets teveel aandacht hieraan besteden zou al gauw vermoeiend werken. Het eerste deel van de Schubert sonate op.164 waarmee deze cd opent, klinkt strijdvaardig en plechtig, evenwel getemperd door een zeker walsgevoel en af en toe een vlot loopje. De componist haalt hier en daar een akkoord uit z'n context door het enkele keren te herhalen terwijl de andere stemmen wegvallen. Uit zo'n akkoord wordt dan een nieuw muzikaal idee geboren. Op deze manier ontstaat bijvoorbeeld een vredige melodie die contrasteert met het begin van dit eerste deel. In deze vredige sfeer situeert zich ook het tweede deel van de sonate. In het derde en laatste deel wordt de heroïek van het begin gecombineerd met een zwevende lichtvoetigheid. Het stuk eindigt zo met een optimistische boodschap. Schuberts muziek creëert een wereld waarin aanvankelijk bescheiden vondsten boven zichzelf uitstijgen door het ontbreken van 'zwaarder' materiaal.
Kreisleriana op.16 van Robert Schumann tekent een achtdelige reeks beelden van de getormenteerde, soms op de rand van de waanzin balancerende kapelmeester Kreisler. Enkele delen (bv. 'Sehr Rasch', track 10) lijken meer noten te bevatten dan de hele Schubert sonate, maar dit is juist hun kracht. Naast deze watervalletjes van noten zijn er ook meer innige delen, bv. 'Sehr Innig Und Nicht Zu Rasch' (track 5), of nog meer 'Sehr Langsam' (track 7).
Het eerste stuk op het tweede schijfje is Skriabins vijfde sonate. Etherisch en mystiek borrelen de klanken naar enkele bezwerende hoogtepunten. Hoewel de componist voortdurend flirt met het atonale, is zijn vroegere, laat-Romantische schrijfstijl nog duidelijk te horen.
Prokofiev tenslotte roept in de drie delen van zijn zevende sonate een zwartgallig beeld op. Schoonheid wordt verwrongen en maakt plaats voor rauwe, sarcastische percussie.
Samoshko's aanpak van de vier opgenomen werken is absoluut niet afstandelijk. Hij brengt Schuberts eenvoud met liefde tot leven en laat zich net ver genoeg verstrikken in Schumanns web van gedachten. Doorheen Skriabin wordt de meest donkere weg verlicht en in Prokofiev drijft hij het pulserende percussieve ten top.
Dit is een prachtige dubbel-cd geworden. De verscheidenheid van de vier stukken vormt een mooi geheel en de knappe, eerlijke live-sound van de piano toont Samoshko in al z'n glorie.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
