Violist Frank peter Zimmerman heeft hier twee bekende 19de-eeuwse vioolconcerti opgenomen: dat van Tchaikovski en het (eerste) vioolconcerto van Max Bruch.
Zowel het concerto van Tchaikovski als dat van Bruch zijn in de klassieke driedelige structuur geschreven, met een zacht en lyrisch tweede en snel, virtuoos derde deel. En wat bij deze plaat meteen opvalt is dat beide concertos met erg veel zorg en oog voor detail gespeeld worden. Het Filharmonisch orkest van Oslo bezit een introverte, kamermuziekachtige kwaliteit die onmiddellijk aanspreekt. Zo begint het eerste deel van het Tchaikovski concerto met een zuchtend melodietje dat op zulke weemoedige manier gespeeld wordt dat het nog nauwelijks aan Tchaikovski doet denken. Zimmerman zelf speelt hier handig op in, met zijn lichte en fijne toon die misschien wel wat dramatiek mist, maar hij maakt dat ruimschoots goed door het beheerste gevoel dat hij in elke noot weet te steken. Ook Tchaikovski's eerder dikke orkestratie wordt zo overzichtelijk mogelijk gehouden. Nadeel is dan wel dat bijvoorbeeld het derde deel wat vuur en overtuiging mist. Werkelijk storend wordt het niet, maar het kan beter. Zeker het tweede grote thema uit dit laatste deel, dat rechtstreeks uit een Russisch dorp zou kunnen komen, klinkt wat zwakjes.
Het concerto van Bruch is zowat het enige werk van deze componist dat echt bekend is gebleven maar dan wel met reden want dit muziekstuk zit vol leuke vondsten en mooie melodielijnen. De fijne en transparante manier van spelen, die bij Tchaikovski een mooie maar wat ongewone duidelijkheid oplevert, past als gegoten bij Bruch. Zo klinkt het trage tweede deel erg intiem en het vlugge derde precies en zuiver, terwijl de vioolpartij met zijn dubbel- en tripelgrepen niet meteen voor de hand ligt. Ook het orkest, het Londense Royal Philharmonic Orchestra volgt de solist in dit precieze spel, met snedige houtblazers (die eerste en derde deel inleiden) en een eerder kleine maar zuivere strijkersklank.. Zeker het bekende tweede deel uit het concerto is het beluisteren de moeite waard. Met oog voor detail wordt een erg transparant muziekstuk gebracht, maar zonder dat hierbij de dramatiek verloren gaat. Integendeel, tijdens de climax barst het orkest open in een briljante klankmassa die even later weer de baan ruimt voor de intieme solopartij. Wat jammer (maar niet opvallend, laat staan aanstootgevend) is wel dat de ritmische figuren van het laatste deel wat meer in de verf gezet mochten worden want dit is ten slotte toch de virtuoze climax van een groot vioolconcerto.
Op deze cd staat het concerto van Bruch in een erg voor de hand liggende uitvoering. Het is echter ook niet moeilijk om even goede uitvoeringen te vinden met andere solisten. De interpretatie van het Tchaikovski concerto is origineler uitgedacht en daarom alleen wel het beluisteren waard. En, tussen twee haakjes: de website van het Royal Philharmonic Orchestra is een erg toegankelijke en leuke site en de link wordt hiernaast gegeven!
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
