In 2010 viert het Belgische Soledad haar vijftiende verjaardag, meteen een mooie reden om van het vijfde album iets speciaals te maken. Dat de indrukwekkende groepssound – met de perfecte balans en samenhang tussen viool, gitaar, contrabas, accordeon en piano – die zo uit de cd's spreekt, geen studiotrucje is, hebben concertgangers reeds kunnen vaststellen. Om ook de thuisblijvers te overtuigen, is er nu een live-cd, opgenomen tijdens twee concerten in 2008 in Flagey.
Soledad mag dan opgegroeid zijn met de muziek van Astor Piazzolla, grote dramatiek of pathetiek zijn aan deze muzikanten niet besteed. Hier geen smerig schuivende viool of extreem oplaaiende emoties, maar een passie die in de muzikale hand gehouden wordt zonder monddood gemaakt te worden. De esthetische benadering wordt hier en daar zelfs wat salonachtig, maar blijft steeds aan de goede kant van muzikale lijn.
Wie de muziek van Piazzolla blijft verengen tot tango zal aan 'In Concert' een zware dobber hebben. De stukken van de Argentijns en de andere gespeelde componisten (met o.a. Soledad-favorieten als Stravinsky, Gismonti en Devreese) zijn namelijk meer dan "nummertjes" met steeds herhaalde thema's. Wisselingen in sfeer en muzikale opbouw maken zeker de langere tracks volwaardige composities met een interessante ontwikkeling.
Bijzonder te waarderen is het feit dat 'In Concert' geen best of geworden is. De meeste stukken werden nog niet eerder door Soledad opgenomen en bovendien laat het album ook twee composities van accordeonist Manu Comté horen. Met zijn 'Moon Mist' valt Soledad met de deur in huis: niet hondsbrutaal, maar als een organische eenheid van perfect inhakende instrumenten. De ritmische accenten zijn prominent aanwezig zonder overdone te klinken. Ander stukken waarin de groep fraai uithaalt zijn het organische 'Milonga Loca', met de groep als een perfect geolied mechaniekje en 'Escales', vol duikelende ritmes en accenten. In een Piazzolla-klassieker als 'Oblivion' wordt het melodische meer uitgespeeld, waarbij de groep uitzonderlijk even "te" muzikaal klinkt: iets meer "blinde" overgave had de geladenheid van deze track ten goede gekomen.
De stukken waarin de muzikaliteit van Soledad het best tot uiting komt, zijn echter de langere werken van Piazzolla, die vaak een groot scala aan contrasten afgaan. Zo begint 'Adiós Nonino' met een rapsodische piano om daarna over te gaan in elegante hoempa, een brede en filmische melodie en een meer vurigere ritmiek om na een plechtig weemoedige passage geanimeerd af te ronden. Nog fraaier is 'Concierto Para Quinteto' dat Soledad op haar fijnst laat horen. Het verstilde samenspel tussen accordeon en piano en de melodische ontroering zijn opmerkelijk, net als de flexibiliteit in tempo en ritmiek. Naast al die verfijning bevat dit stuk ook de meest passionele passage van het album, waarmee de meest contrasterende en overtuigende gedaanten van Soledad samengebracht worden.
Afsluiten gebeurt met 'Karaté' van Egberto Gismonti: een indrukwekkende en virtuoze encore die het publiek niet platslaat, maar het wel trakteert op losjes uit de mouw geschud, strak samenspel. Het enthousiasme van het publiek is er niet minder om. En nee, daarvoor heeft deze groep echt geen applausmeester nodig. De muziek en een overtuigende uitvoering volstaan ruimschoots.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
