Moderne cello en negentiende-eeuwse pianoforte, een alledaagse combinatie is het zeker niet, maar het toont maar al te goed aan, hoe er vandaag de dag creatief omgesprongen wordt met authentieke uitvoeringstechniek. Cellist Ernst Simon Glaser zette op deze manier enkele bekende werken uit de Duitse romantische muziek op die manier op cd, met Liv Glaser achter de piano/pianoforte.
Het merkwaardige aan de cd is dat de meeste van de werken die erop staan, oorspronkelijk niet voor cello geschreven werden. Schuberts sonate in a werd bedacht voor arpeggione, een soort van zes-snarige gitaar, die op de manier van een cello bestreken werd, en een kort moment van glorie beleefde in de jaren '20 van de negentiende eeuw. Het werd pas na Schuberts dood uitgegeven, in zijn huidige arrangement voor cello en piano. Ook Schumanns 'Adagio en Allegro' op.70 en de 'Fantasiestücke' op.73 werden voor andere instrumenten geschreven, namelijk voor hoorn in het ene, en voor klarinet in het andere geval. Schumann zelf maakte er bewerkingen van, voor cello, viool en altviool zelfs, om een zo groot mogelijke verspreiding van zijn muziek mogelijk te maken. Alleen de bekende 'Fünf Stücke im Volkston' schreef de componist oorspronkelijk voor cello. Voor deze opname speelt Ernst Simon Glaser op een – weliswaar lager gestemd – modern instrument. Voor de Schubert werd voor een Alois Graff uit het begin van de negentiende eeuw gekozen, terwijl de stukken van Schumann op een Erard uit 1853 gebracht worden.
Bij de eerste noten van de Arpeggione-sonate word je als luisteraar getroffen door de eenvoud en charme van deze opname. Cellist Glaser houdt zijn spel erg lyrisch, zonder dat de muziek ergens ook maar iets overdreven romantisch krijgt. Glasers fijne spel met vibrato, nooit prominent maar altijd fijntjes aanwezig, is in dit opzicht cruciaal. Bovendien neemt hij de grote sprongen die het handelsmerk van de arpeggione waren, en die Schubert dus ook niet uit de weg gaat, met een ontzettend gemak. Dramatiek wordt in kleine doses aangebracht, maar mist door de gevoeligheid van zijn interpretatie, nooit zijn effect. Ook het 'Adagio en Allegro' van Schumann spreekt van een zelfde fijnheid in zijn interpretatie. Hoewel de Erard-piano de Schumanns een ietsje vollere klank verleent, is het een plezier om het vurige 'allegro' met een charme en lichtvoetigheid te horen die het zelden – of het nu op hoorn of op cello gespeeld wordt – meekrijgt. Deze Erard-piano klinkt trouwens soms een beetje dof in het lagere register, maar desondanks is de balans tussen de twee muzikanten optimaal, met een pianist die de cellist volgt in elke kleinste nuance.
Dit is een erg geslaagde cd, die charmeert door de muzikale en meeslepende manier waarop deze mooie muziek uitgevoerd wordt. De historische piano's zorgen voor een gevoel van authenticiteit, maar daarnaast ook voor een verbazingwekkend subtiele en gevarieerde uitvoering.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
