De Duitse pianist Alexander Lonquich neemt drie generaties Franse componisten onder de loep en schept een beeld van pakweg vijftig jaar Franse pianomuziek. Zo staan op deze cd vijf 'impromptus' van Gabriel Fauré, de cyclus 'Gaspard de la Nuit' van Maurice Ravel en Olivier Messiaens acht 'Préludes pour Piano'. Op die manier evolueert Lonquich van laat negentiende-eeuw naar vroeg twintigste en geeft een mooi overzicht van 50 jaar typerend Franse muziek.
Lonquich speelt met een ijle, heldere en smalle aanslag die goed past bij deze werken. Op die manier bereikt hij een mooie interpretatie van deze Franse muziek, met zijn dromerigheid en lichte zweverigheid, die soms een beetje kil aanvoelt. Dit onderkoelde weet Lonquich goed weer te geven, vooral in de 'Préludes' van Messiaen. Zelfs Fauré, die doorgaans erg kleurrijk en vrolijk schrijft krijgt in dit licht iets kouds. Nochtans worden zijn stukjes met de nodige gratie en charme gebracht in de geest van Chopin. Maar die ijle touch die pas echt bij latere componisten tot uiting komt kondigt zich hier al aan, in het dromerige middeldeel van de derde impromptu bijvoorbeeld. Dezelfde virtuositeit, maar dan in een totaal andere context vindt de luisteraar ook terug in Ravels cyclus 'Gaspard de la Nuit'. Dit is een serie van drie muziekstukken, gecomponeerd naar eerder macabere gedichten van de dichter Aloysius Bertrand. 'Le Gibet' schept, door middel van holle, repetitieve aaslagen het beeld van een gehangene bij zonsopgang, terwijl ver daarvandaan, in de stad de avondklok luidt. 'Scarbo', het meest expressieve, onstuimige van de drie delen, schetst een duivelse trol, door ingehouden, dreigende akkoorden, die openbarsten naar, voor Ravel, ongewoon emotionele passages. De componist had dit deel opgevat als een parodie op romantische muziek, met zijn overdreven dramatiek en emotionaliteit. Toch is dit onmiskenbaar Ravel, met de snelle, virtuoze loopjes en ostinato noten die het stuk kenmerken.
Het moet ongetwijfeld 'Gaspard de la Nuit' zijn dat de jonge Olivier Messiaen inspireerde tot het schrijven van zijn eerste compositie: de acht 'préludes' voor piano. Hoewel elke prélude, typisch Messiaen, een erg beschrijvende titel meekrijgt (zoals daar zijn: 'Chant d'extase dans un paysage triste' of 'Cloches d'angoisse et larmes d'adieu') benadrukte de componist dat het om louter karakterstukjes gaat: composities die eerder een gemoedsgesteldheid proberen te vatten dan een letterlijke beschrijving te geven. En geheel in die lijn verbindt Messiaen zijn acht 'préludes' dan ook met een bepaald kleurenpatroon. Zo symboliseert het opgewekte 'Le Nombre léger' een 'oranje kleur, met violet erdoorheen'.
Al bij al is dit een mooi uitgebalanceerde cd, waarbij Fauré's 'impromptus' dienen als rode draad die de twee andere werken verbindt. Lonquich weet perfect de sfeer van deze Franse muziek te vatten en voor wie aandachtig luistert blijft elk werk interessant. Jammer genoeg ontbreekt er wel een groter werk op een cd als deze: alleen 'Gaspard de la Nuit' is wat beter bekend, de rest zal eerder kenners dan amateurs aanspreken.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
