Deze cd is samengesteld uit een aantal klassieke werken en nieuwe, speciaal voor deze cd gecomponeerde muziek. Het grootste deel van de muziek is geschreven door componisten van onze tijd. Naast deze nieuwe muziek valt vooral 'The History of the Tango' van Astor Piazolla op. Dit is een stuk dat tot de verbeelding spreekt van iedere instrumentalist. Indien dit uiterst gevoelig en karaktervolle werk op hoog niveau wordt uitgevoerd, komt het haar op de armen van om het even welke luisteraar recht en komt een liefdevol gevoel los uit het koudste hart.De uitvoering op deze cd is echter niet van dit niveau. Een gebrek een passie en pure emotie doen onrecht aan deze geniale muziek. De uitvoerders laten zich niet betrappen op fouten, maar spelen nooit de tango van Piazolla met alle bijhorende passie. Bij wijlen doet deze uitvoering denken aan een droge technische studie in plaats van aan een Argentijnse nachtclub.
Het volgende werk van Michel Lysight is in het zelfde bedje ziek: deze componist is al niet de meest expressieve der Belgen en de uitvoering brengt geen beterschap. De typische overdreven vibrato van Marc Grauwels brengt de luisteraar in een nog grotere verwarring. Het derde werk, een fantasie voor bongo's en fluit werd gecomponeerd door Alec Wilder. Dit originele stukje muziek gaat vooral ten onder aan die overdreven vibrato. Terwijl dit werk eigenlijk een zeer intimistische inleiding hoort te krijgen wordt de luisteraar van in den beginne gebombardeerd met een muzikale sfeer die totaal niet past. Ook de percussie brengt weinig soelaas, waardoor er weinig van dit leuke stukje overeind blijft.
Een lichtpunt vormt 'Butterfly' van Frédéric Devreese . Deze Belgische componist is waarschijnlijk de meest onderschatte toondichter uit ons vaderland. Hoewel hij bij het brede publiek weinig of geen bekendheid geniet, heeft deze man toch een fantastisch oeuvre bij elkaar geschreven. Op deze cd krijgen we er jammer genoeg slechts een klein deel van te horen. De melodieuze kracht van Devreese komt nooit tot ontwikkeling en de meer technische passages worden veel te vrij geïnterpreteerd waardoor dit pareltje veel van zijn pluimen verliest.
Wat volgt is van de hand van Keiko Abe: een Japanse vrouw die bijna eigenhandig de marimba uitvond en er direct een fameus repertoire voor schreef. Tijdens dit stuk speelt de fluitist niet mee, maar het is wel het beste muzikale moment op de cd. Het werk van deze componiste heeft altijd een mysterieuze ondertoon die ook tijdens deze uitvoering direct opvalt. Tijdens Karen Youngs 'Ode to Nature' worden twee vreemde instrumenten bovengehaald, namelijk de basfluit en de altfluit. Deze instrumenten behoren niet tot hete standaardinstrumentarium van het orkest maar hebben wel een heel eigen klank en karakter die we eigenlijk te weinig te horen krijgen. De muzikale kwaliteit van dit stuk is echter niet overdonderend waardoor de waarde van deze instrumenten niet ten volle tot uitdrukking komt.
Deze cd is geen hoogvlieger, maar sommige stukjes muziek zijn zeker de moeite waard. Het is dus extra jammer dat de uitvoering dikwijls onder het beste niveau blijft.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
