Organist Joris Verdin stond vorig jaar al in de schijnwerpers als festivalster van het Festival van Vlaanderen. Naar aanleiding daarvan verscheen bij Klara onlangs een cd met orgelwerken van César Franck en Lefébure-Wély. Buiten het feit dat beide componisten tijdgenoten waren en voornamelijk actief waren in Parijs is er nog een gemeenschappelijk bindmiddel. Beiden werden namelijk door de beroemde orgelbouwer Cavaillé-Coll uitverkoren om zijn orgels in te spelen. Joris Verdin maakt voor deze opname dan ook gebruik van verscheidene Cavaillé-Coll orgels in België en Frankrijk.
César Franck kennen we eerder als componist van uitgebreide instrumentale composities zoals de prachtige vioolsonate, de 'prélude, chorale et fugue', symfonieën en zijn monumentale orgelwerken. De muzikale soberheid die hij aan de dag legt in deze 'Motets & Pièces Posthumes' zal de echte Franckliefhebber misschien niet zo aanspreken. Ze vertonen niet die typisch romantische en doorwrochte harmonisatie uit zijn bekender werk, maar wellicht heeft hij hier bewust eenvoudige religieuze muziek willen schrijven die de gemoederen niet in verwarring zou brengen. Het Vlaams Radio Koor o.l.v. Johan Duijck brengt een gave en verzorgde vertolking van de vocale partijen, maar de zuiver instrumentale composities uit deze 'Pièces Posthumes' boeien toch meer. Uit het andantino blijkt niet alleen dat Verdin de muziek heel overtuigend weet over te brengen, hij beheerst het instrument waarop hij speelt ook heel goed. Het speelse karakter en het orkestraal concept van het andantino weet hij te versterken door een doordachte registratie, waarbij hij een spectrum aan schakeringen uit het orgel tovert. Leuk, maar ook niet meer dan dat, is het 'O Salutaris' dat Franck schreef als eerste communikant. De cyclus eindigt met het 'Grand Choeur' waarin overweldigende (gegarandeerd dat u hier de volumeknop iets naar links zal moeten draaien) passages worden afgewisseld met delicate, lyrische gedeelten.
Ondanks de relatieve onbekendheid van Lefébure-Wély als componist kunnen zijn 'Meditaciones religiosas' toch meer bekoren dan de 'Motets & Pièces Posthumes' van Franck. Het is een bonte mengeling van pretentieloze, aardige melodietjes, marsen en strengere vormen zoals een fuga. Vooral in de andantedeeltjes klinkt het orgel bijna onwaarschijnlijk mooi door de zorgvuldig gekozen registraties. Hier valt op hoe mooi gebonden en zorgvuldig gearticuleerd het spel van Verdin is. Door het verfijnde legatospel komen de lyrische melodielijnen zangerig en gedragen over. Doorheen deze cyclus blijkt ook hoeveel mogelijkheden en verschillende klanken een romantisch orgel heeft. Vergelijk bijvoorbeeld de donkere kleur en beklemmende sfeer van de 'Marche Funèbre' met de dartele lichtvoetigheid van het laatste andante. Een bewijs dat een deftig orgel niet zomaar een stoffig meubel zou mogen zijn dat af en toe gebruikt wordt ter ondersteuning van het kerkkoor. Zelfs de meest overtuigde sceptici zullen na beluistering van deze cd overtuigd zijn van de kwaliteiten van het orgel als solo-instrument.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
