'Lux Feminae', de nieuwe cd van het label Alia Vox draait zowel rond de vrouwelijke kracht als rond zangeres Montserrat Figueras. Om een plaat met zo'n titel op te hangen aan één figuur, moet dat wel een bijzondere persoonlijkheid zijn. Voor haar aanhangers is Figueras dat ongetwijfeld, maar voor wie objectief luistert is 'Lux Feminae' een cd die overduidelijk de zwakheden van zijn uithangbord toont.
In het repertoire dat Figueras samen met haar man - gambist en dirigent Jordi Savall - uitzocht probeert ze een overzicht te geven van de vrouw in de muziek tijdens de Middeleeuwen en de Renaissance. Daarbij passeren zowel vroege eenstemmige gezangen, waar het melismatisch zingen de overhand haalt, als de al iets complexere polyfonie de revue. Boeiend is dat de muziek niet beperkt blijft tot het traditionele Westerse repertoire, maar dat er ook hier en daar sprongetjes richting Oostelijke culturen plaatsvinden. Die kruisbestuiving zorgt zowel bij Figueras als bij het uitstekend spelende instrumentaal ensemble voor de mooiste momenten. In meer Westers Getinte werken, zoals in 'Estat ai en Greu Cossirier' of in 'Soleta so jo Aci' valt echter jammer genoeg op dat de stem van Figueras niet altijd even fris klinkt. Haar doordringend timbre en enkele storende intonatieproblemen leiden af van de kern van de zaak, zijnde de melodische eenvoud die bij de luisteraar recht naar het hart zou moeten gaan. Het van bezetting wisselende ensemble, waarin Savall uiteraard de rode draad vormt, doet daarentegen wel zijn uiterste best om sfeer en stuwing in de begeleiding te brengen. Mooi is hoe Savall en zijn groep erin lukken om nu eens verfijnde harmonische kleurentapijten te leggen, dan weer ritmische drive te creëren. Wanneer Figueras zich in haar zingen ietwat gaat inhouden zorgt ook zij nog wel voor mooie momenten. Zo ontroert 'Alma, Buscarte' door de intense eenvoud en melodische fijnheid. Wanneer ze zich daarna opnieuw laat gaan komt het ongecontroleerde in haar stem terug naar boven, waardoor de sterke prestaties van haar begeleiders naar de achtergrond verdwijnen. Bij die begeleiders vallen naast Jordi Savall zelf vooral de virtuoze fluitist Pierre Harmon en de perfect timende luitist Andrew Lawrence-King op.
Op zuiver repertoiregebied biedt 'Lux Feminae' zeker een mooi overzicht van minder bekende middeleeuwse muziek. De zwakheden van Figueras maken het echter moeilijk om hier een aanrader van te maken.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
