Eén blik op de Mexicaan Rolando Villazon bevestigt meteen weer enige clichés over zangers, en tenoren in het bijzonder. Er staan trouwens nog meer gestileerde foto's in het begeleidend boekje, plus de teksten van de arias, in maar liefst vier talen. En een cd met als titel 'Italian Opera Arias' biedt uiteraard dat wat het belooft: een selectie van mooie en vooral erg bekende fragmenten, voor tenor, uit opera's van Verdi, Puccini, Donizetti en andere Italiaanse groten. Alleen Rossinis naam ontbreekt op het appel maar dan omdat die eerder voor bariton of bas dan voor tenor schreef.
Iedereen haalt natuurlijk Verdis muziek uit de hoop, al was het alleen maar de beroemde aria 'La Donna e Mobile' uit Rigoletto. Maar minder bekende werken, zoals 'la Mia Letizia' uit 'I Lombardi' zijn hier vertegenwoordigd. Verdi wist hoe hij zijn publiek moest bespelen en voorbeelden van zijn overtuigingskracht zijn er te over: het dramatische begin van 'lo l'ho perduta' uit 'Don Carlo' of de lichte, vlugge begeleiding in 'Elle mi fu Rapita', nogmaals uit 'Rigoletto'. Villazon kiest voor een balans tussen orkestrale recitatieven, voorafgegaan of gevolgd door lyrische melodieën. Zo krijgt de luisteraar niet alleen de aria zelf, maar ook wat in de opera direct voorafgaat. De cd opent met arias van Donizetti, van wie er vier arias worden gebracht. Ze zijn klassieker dan die van Verdi, maar even melodisch rijk en met zorg georkestreerd, daarvan getuige bijvoorbeeld de fagotsolo waarmee 'una furtiva Lacrima' uit 'L'elisir d'armore' de droevige tekst wordt ingeleid. Hoorns en trompetten vormen een robuuste achtergrond voor de krachtige stem van de Mexicaanse heldentenor in 'Angelo castello e bel' en 'Tombe degli avi miei'. Een compleet andere wereld is die van Puccini, die bijna honderd jaar later schreef. Het bekende 'Che Gelida Manina' uit 'La Bohème', waar Villazon zacht inzet boven strijkers en harp is een minder heroisch moment, bijna kwetsbaar, dat ook tot uiting komt in het triestige 'E Lucevan le Stelle', met klagende klarinetsolo. Mascagni beëindigt cd opgewekter af met twee kalme arias, niet uit 'Cavaleria Rustica', maar wel uit 'L'amico Fritz': 'Anche tu Beppe Guingi' en 'Vergini, Muse' uit 'Nerone' als stil en reseen slot.
Villazon heeft de grootste (op enkele na dan toch) toppers uit het klassieke Italiaanse operarepertoire op deze cd gezet, wat een cd als deze erg gemakkelijk maakt om naar te luisteren maar niet bijzonder origineel. De Mexicaan is een volbloed heldentenor met stevige, heldere stem. Zijn stemgeluid mist echter een beetje de warmte die men bij anderen kan vinden en klinkt bij momenten wat nasaal in plaats van mooi afgerond. Daar staat tegenover dat Villazon met een cd als deze een sterk debuut neerzet, dat open staat voor een erg ruim publiek.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
