Elk jaar vindt er in de oude waterkrachtcentrale van het Duitse stadje Heimbach een muziekfestival plaats waar voornamelijk kamermuziek aan bod komt. En natuurlijk geeft EMI dan ook een aantal cd's uit met concertopnames van dit festival, in de reeks 'Spannungen'. Deze keer is het de beurt aan – hoofdzakelijk - twintigste-eeuwse Franse kamermuziek.
20ste eeuw dus, maar de cd opent met een bekend 19de-eeuws werk, namelijk 'Carnival des Animaux' van Saint-Saëns, gevolgd door diens sonate voor viool en harp. 'Carnival des Animaux' kent nagenoeg iedereen: het beroemdst is de lyrische cellosolo in 'de zwaan' maar Saint-Saëns weet ook andere dieren, op wat simplistische wijze, gestalte te geven. Erg grappig zijn 'Pianistes', die de componist op de korrel nam door ze tussen zijn andere dieren neer te zetten en aan één stuk door toonladders en etudes te laten spelen. Dat de muzikanten dit deel met de nodige – opzettelijke - 'fouten' spelen lokt bij de toehoorders meer dan eens gelach uit. Want zoals alle werken op deze cd is deze 'Carnival des Animaux' live opgenomen en al het applaus, alle kuchjes, gesprekken en andere geluiden uit het publiek staan mee op de opname. En ook bij de uitvoerders zelf gebeuren wel eens kleine foutjes: een samenspel dat niet altijd gelijk loopt of frases die niet altijd zuiver eindigen. Maar dit is eerder uitzondering en zeker geen regel.
De andere werken die op deze plaat zijn gezet zijn van minder bekende componisten: het divertimento voor fagot en strijkkwintet van Jean Françaix, Marcelle Soulanges 'Légende' voor hobo, fluit en harp of Roger Boutry's 'Interférences I' voor fagot en piano. Dat dit leuke werken zijn binnen de sololiteratuur staat vast maar ze vallen op cd wel wat zwak uit omdat ze eigenlijk weinig interessant zijn. Françaix' divertimento wordt ontspannend gespeeld maar kan de aandacht van de luisteraar nooit echt vasthouden. 'Interférences I' is geschreven in vrije atonale stijl en zoals veel werken van dit soort, laat het bij de luisteraar een wat onbestemd gevoel achter bij gebrek aan herkenbare melodielijnen. Buiten een erg virtuoze – en trouwens knap uitgevoerde – solopartij heeft dit werk dan ook weinig te bieden. De cd eindigt met het bekendere 'Scaramouche' van Darius Milhaud. Deze driedelige sonate werd oorspronkelijk voor saxofoonsolo geschreven maar gelukkig krijgt de luisteraar hier een versie voor twee piano's te horen. Pianisten Mihaela Ursuleasa en Lars Vogt geven een uitvoering waar de vonken vanaf vliegen, vooral in het laatste deel: 'Mouvement de Samba'. Milhaud schrijft in een herkenbare, eenvoudige stijl, Zuid-Amerikaans van inslag, en zijn muziek spreekt dan ook beter aan dan het voorgaande.
Eigenlijk is dit een knappe cd want een selectie van weinig bekende werken die dan ook nog eens direct vanuit de concertzaal worden opgenomen vindt men niet vaak. De uitvoeringen zijn stuk voor stuk van hoog niveau maar het is jammer dat een plaat als deze te weinig 'grote' muziek in huis heeft om een koop te rechtvaardigen.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
