Dat Alexei Lubimov een wat ongewoon en eigenzinnig figuur is in de muziekwereld blijkt uit het concept van deze CD. In plaats van de gebruikelijke compilatie van werken van één bepaald componist of een recitalopname, verzamelde hij een aantal elegieën of klaagzangen voor piano. Het zijn allemaal korte, pretentieloze werkjes waarin de componist weemoedig achterom kijkt en, zoals in een dagboek, enkele notities voor zichzelf maakt. Wie denkt dat dit één langgerekte, eentonige jammerklacht is geworden, vergist zich. Ondanks de gemeenschappelijke thematiek die de werken verbindt is er toch genoeg stilistische variatie om het geheel boeiend te maken. De CD beslaat drie eeuwen muziekgeschiedenis in een notedop, gaande van Carl Philipp Emanuel Bach tot John Cage en de minder bekende Rus Valentin Silvestrov. Het is fascinerend om te merken hoe componisten die op het eerste zicht weinig met elkaar gemeen hebben, zoals Cage en Bach, toch nauw bij elkaar kunnen aansluiten door de boodschap die ze trachten over te brengen.
Lubimov is niet alleen creatief in het uitdenken van originele concepten, hij is bovenal een fijnzinnig en begaafd pianist. In de 'Fantasie für Klavier' van C. Ph. E. Bach laat hij het improvisatorische karakter ervan mooi tot zijn recht komen. Het werk komt erg mijmerend en fragmentarisch over, maar met een subtiel gevoel voor timing en een gevoelige interpretatie weet hij de eenheid ervan te behouden. 'In a landscape' (1948) van John Cage komt verrassend genoeg niet over als een cultuurschok na deze 18e- eeuwse fantasie, maar ligt in het verlengde ervan. De melancholie wordt enkel verklankt met verschillend muzikaal materiaal. Lubimov schildert hier een intimistisch landschapsportret doorheen oosters aandoende klanktapijten.
Uit de Romantiek koos Lubimov twee onbekende stukjes van Liszt en Glinka en de meer gespeelde prelude opus 45 van Chopin. Geen virtuoze, geëxalteerde Liszt hier, maar een verinnerlijkt 'Abschied'. Dat Liszt stierf in het jaar na het componeren van dit werk maakt de titel ervan nog betekenisvoller.
Een van de hoogtepunten op deze CD zijn Lubimovs sublieme vertolkingen van een nocturne van Glinka en de Chopin-prelude. Onder zijn handen worden het delicate pareltjes die nog een tijdje blijven nazinderen. De 'Elegie' van Claude Debussy en het 'Klagelied' van Bela Bartok behoren niet tot het beste werk dat deze componisten hebben geschreven, maar ze verdienen toch wel hun plaats in deze compilatie door hun aparte toon en sfeer. Moeilijker te vatten zijn de elegie en 'Der Bote' van Valentin Silvestrov. De 'Elegie' doet erg Webern-achtig aan, terwijl het recent gecomponeerde 'Der Bote' teruggrijpt naar Mozart. Alexei Lubimov speelt het werk met een wollige klank en veel pedaal, waardoor de klanken wat wazig en nevelig worden. Ongetwijfeld wil hij hiermee het dromerige karakter en de nostalgie van Silvestrov verklanken, maar je vraagt je af of de componist niet teveel voor zichzelf heeft geschreven. Zijn herinneringen lijken te persoonlijk en hermetisch. Wat niet kan worden gezegd van het merendeel van de hier opgenomen werken. Al bij al vormt het een geslaagde verzameling intimistische portretjes die getuigen van veel nostalgisch gemijmer en die een rode draad trekt doorheen drie eeuwen muziek.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
