In samenwerking met het blazersensemble I Solisti del Vento komt het Vlaams Radio Koor hier aanzetten met een collectie vroeg twintigste-eeuwse muziek voor blazers en koor. Centraal staat het ‘Berliner Requiem’ van Kurt Weill (1900-1950) en diens cantate ‘Vom Tod im Wald’. Drie andere koorwerken, ‘Der Tod’ van Paul Hindemith (1895-1963) en de ‘Cantate de la Gueurre’ en de ‘Cantate de la Paix’ van Darius Milhaud (1892-1974) maken het plaatje af, naast het bekende ‘Octuor’ voor blazers van Igor Stravinski (1882-1971).
Het ‘Berliner Requiem’ is, zoals vele van Kurt Weills werken, gebaseerd op teksten van Berthold Brecht. Het staat dus zo ver van de traditionele katholieke liturgie als men zich kan indenken. In feite gaan de teksten over de vergeten gestorvenen: de onbekende soldaat, een verdronken meisje, de vermoorde socialiste Rosa Luxemburg. En zoals in andere van Weills werken, bindt hij meerdere stijlen, klassieke en lichte muziek, jazz en atonaliteit, bij elkaar.
Om de rechtschapen woede van het Berliner Requiem bij elkaar te houden, is een blazersensemble uitermate geschikt. Zo klinkt het ‘Grosser Dankchoral’ meteen krachtig, dankzij de samengebalde koperblazers van I Solisti del Vento. Een delicate saxsolo omspeelt het ‘Epitaph’ voor ‘Die Rote Rosa’ en de opgewonden passages uit het langere ‘Vom Tod im Wald’ worden op het scherp van de snee uitgevoerd, met accurate, agressieve trombones en trompetten.
Ivan Goossens houdt zijn tenorpartij uit het requiem gemakkelijk verstaanbaar. Weill vraagt om meer reciteren dan traditioneel zingen en dus staat tekst op de eerste plaats. Jacob Bloch Jespersen mag dan wel een meer melodische baspartij uitvoeren maar ook bij hem heeft men eigenlijk geen cd-boekje nodig om de tekst duidelijk te kunnen verstaan. Het Vlaams Radio Koor zorgt voor sappige lezingen van de koorwerken van Hindemith en Milhaud. Hindemiths ‘Der Tod’ is een korter en klassieker werk, dat verstaanbaar en melodieus opgevat is en dat de reputatie van de componist als opvolger van Brahms eer aandoet. Milhauds diptiek - de twee ‘Cantates de la Guerre’ en ‘-de la Paix’ - is een opvallend ernstige compositie, zonder de satirische invloeden van sommige van zijn andere werken.
Er zit zeker een element van satire in Stravinskis ‘Octet’, een werk uit diens neoklassieke periode. Op deze opname valt op hoe goed kopers en houten elkaar verstaan en knap de ongewone instrumentale combinatie van fluit, klarinet, twee fagotten, twee trompetten en twee trombones met elkaar mengt. Snellere delen, zoals de finale met zijn continue stroom vlugge nootjes klinken weliswaar afgemeten maar levendig en trefzeker.
Met deze cd worden verschillende stromingen uit de twintigste eeuw bij elkaar gebracht: modernisme, objectiviteit, de invloed van lichte muziek en Jazz en sociale kritiek. Dat zorgt voor een verbazingwekkend coherent repertoire, ondanks de uiterlijke verschillen tussen de muziek van Stravinski en Weill, Hindemith en Milhaud. Een verzorgd en boeiend overzicht van de eerste decennia van de twintigste eeuw is het resultaat.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
