Met de cd 'Colors' begon enkele jaren geleden de carrière van Bert Appermont als componist. Op deze plaat staat met 'Noah's Ark' het meest verkochte en gespeelde werk van de jongste vijf jaar. De andere muziek is van de hand van andere harmonieorkestcomponisten die regelmatig gespeeld worden.
Het eerste werk is 'Credentium' van Jan Van der Roost. Deze componist is de vlaggendrager van de vorige generatie toondichters voor dit soort orkest. 'Credentium' is een typische werk van deze componist: na een krachtig begin waarin het orkest zijn technische kunnen ten toon spreidt, volgt een rustig middendeel om dan voorzichtig op te bouwen naar een grandioze finale. Vooral het thema van het middendeel is een hoogtepunt. Alleen jammer dat de uitvoering niet altijd even zuiver is, vooral de intonatie bij de kopers is soms een probleem. De oorzaak hiervan is dat de uitvoerders leden van een studentenorkest zijn en dat de professionele perfectie bijgevolg zeer moeilijk wordt. Ondanks deze onvolmaaktheden blijft het werk perfect overeind en is dit zeer genietbare muziek. Dit is zeker het geval voor het tweede werk: 'Clarinet in Motion' van Steve Willaert. Deze man is naast succesvol arrangeur voor onder meer Will Tura een getalenteerd componist. Dit is zeker te merken in dit swingende klarinetconcerto. Klarinettist Walter Boeykens zet een schitterende uitvoering neer die doet denken aan swinggrootmeesters als Arty Shaw. Vooral de bigband passage in het middendeel isdeelde ronduit schitterend. Het volgende werk is een arrangement van de 'Dodenmars' van Grieg. Dit stuk is duidelijk minder van kwaliteit dan de twee voorgaande. Het basisstuk is schitterend, maar weinig geschikt om uit te voeren met een harmonieorkest. De muziek is te duidelijk voor een strijkersgroep geschreven.
Het volgende werk is 'Noah's Ark' van Bert Appermont. Dit werk is opgebouwd uit vier delen die telkens een andere passage uit het verhaal van de Ark van Noah voorstellen. De muziek is uiterst figuratief en leuk geschreven. Vooral de dierenparade is schitterend. De thema's vloeien zeer vlot in elkaar over terwijl ze toch een geheel blijven vormen. Als de storm losbreekt wordt het slagwerk op zo'n manier gebruikt dat de luisteraar zich echt op woelige baren waant. Een intermezzo in het Appermontgeweld vormt het 'Adagio voor hoorn' van Boudewijn Cox. Dit is het minst lichtverteerbare stuk op de cd. De melodie is zeer mooi, maar nooit een meezinger in tegenstelling tot de melodieën van de andere werken op deze plaat. De begeleiding is zeer delicaat en het valt opnieuw duidelijk vast te stellen dat dit een studentenorkest is. De dissonanten zijn nooit echt juist waardoor veel van de kracht van dit stuk verloren gaat. Het laatste werk op deze plaat is het titelwerk 'Colors', een vierdelig tromboneconcerto dat vooral door zijn schitterende hoofdthema één van de mooiste werken voor dit instrument is geworden. In het werk kan de trombonist zijn muzikale kunde volledig tentoonspreiden. De muziek is zeer gevarieerd gaande van romantisch tot swingend met alles wat daar tussen ligt.
Deze cd bevat zeer mooie blaasmuziek. Alleen spijtig dat de uitvoering niet altijd perfect is. Hoewel de dirigent ongeon twijfeld een schitterende prestatie neerzet is het verschil met de toporkesten duidelijk merkbaar. Dit belet de cd echter niet om van een degelijk niveau te zijn.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
