Beyond the Dream is de titel (vanuit het Italiaans vertaald) van één van de composities voor strijkorkest die op deze cd staan. Naast dit werk van Raymond Schroyens bevat hij muziek van 5 andere Vlaamse componisten, zowel uit de 19de als de 20ste eeuw.
Piet Swerts, de benjamin van deze 6, schreef 'Droombeelden' (1986) voor een later geannuleerde wedstrijd. Kort erna won hij er wel de Camille Huysmansprijs mee. Het is een erg programmatorisch werk: de titels van de delen worden opvallend beeldend gebracht. Zo illustreert een dreunend dissonant akkoord, afgewisseld met snelle dalende figuurtjes, de 'verschrikking' van het eerste deel en krijgt de 'verlossende hoop' uit het tweede deel een wel erg zeemzoeterig karakter mee. De compositie heeft haar kwaliteiten, zoals bvb. een erg uitgekiende structuur, maar vervalt af en toe in de slechte clichés van filmmuziek: weinig originele harmonieën en banale melodiewerking. Schroyens' compositie (uit 1997) is ook erg beeldend, maar wil meer dan enkel mooi zijn. Een erg obsessief pizzicato-thema dat de dolende schaduwen symboliseert, geeft het eerste deel een fascinerende drive mee. Het wordt langzaam opgebouwd naar een nieuw thema (niet meer pizzicato), waar een solo met fluittonen op de voorgrond komt. Al snel komen de pizzicati echter terug. In het hele eerste deel lijkt Bartok nooit ver weg, maar toch bevat de muziek genoeg eigenheid. Het tweede deel wordt vooral gekenmerkt door langzame akkoorden zonder tonaal verband. Hier verschijnen prachtige kleuren die de gelukzaligheid van de schaduwen illustreren. Langzaam maar zeker ontstaan vanuit die kleurakkoorden melodieën die contrapuntisch worden verwerkt. Heel dit deel baadt in een uiterst subtiele en sfeervolle dynamiek. Meer dynamische contrasten en dreiging zit vervat in Meulemans' 'Adagio in c'. De melodiebouw, die afwisselt tussen op het eerste gehoor eenvoudige fragmenten en grilligere zinnen, verraadt bijna de jaren '30: lieflijke melodieën worden verdrongen, en dreunende bassen zijn vaak prominent aanwezig. Van de andere 19de-eeuwse componist, Paul Gilson, is 'Rhapsodie alla Marcia' opgenomen. De titel zegt al veel: vrije vorm, en een constant aanwezig marsgevoel. Dat marsgevoel vertrekt vanuit een unisono aan het begin en verdwijnt pas wanneer een wat lyrischer deel begint. In het hele werk wisselen deze sferen elkaar af, maar de thematiek is duidelijk verwant. De sterkte van het werk ligt behalve in de ritmische behandeling ook en vooral in het brede kleurenpalet dat Gilson uit het strijkorkest haalt. Met Westerlinck komt de luisteraar in een volledig andere wereld: atonaliteit met soms, vooral in het trage deel, eerder zangerige momenten. Grillige melodieën overheersen echter. Westerlinck is duidelijk een sterk orkestrator, maar hier en daar verliest hij de spankracht wel. De 'Fantasia' van Frits Celis, die dit jaar 75 wordt, is opgevat als een soort improvisatie op Vlaamse volksliederen, die misschien niet bij iedereen bekend zullen zijn. De verschillende thema's krijgen door de harmonisatie een hedendaags tintje, en worden door het spelen met de tempi met elkaar vervlochten.
Al deze muziek wordt gespeeld door het "Czech Virtuosi"-kamerorkest onder Edmond Saveniers. Steevast mooie uitvoeringen, waarin de ronde klank van het orkest opvalt.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
