Een cd met een dergelijke titel doet een verzameling 'best of' vermoeden uit Bel Canto, Duitse- en Grand Opera, maar de Duitse sopraan Diana Damrau richtte zich met deze debutcd op een veel specifieker genre: coloratuuraria's uit de late achttiende eeuw uit opera's van Mozart, Salieri en Righini. Naast de twee bekende aria's van de Koningin van de Nacht, het paradepaardje van elke coloratuursopraan, staan er op deze plaat de aria 'In un instante... Parto, m'affretto' uit Lucio Silla, die qua virtuositeit niet voor de Koningin hoeft onder te doen en de concertaria 'Basta, vincesti... Ah, non lasciami'. Aria's uit de opera's 'Cublia, gran Khan dei tartati', 'L'Europa riconsciuta', 'Der Rauchfangkehrer' 'Semiramide' en 'La Finta Scema' van Salieri en uit 'Il natal d'Apollo' van Vincenzo Righini maken het plaatje af.
Meteen hoort de luisteraar dat Salieri's muziek nauwelijks voor die van Mozarts hoeft onder te doen. Wie Salieri kent als Mozarts rivaal in het toneelstuk van Pushkin of de film van Milos Forman zal verbaasd zijn dat beide componisten elkaar goed kenden en respecteerden. Salieri's muziek bevat dan ook enkele erg mooie momenten, zoals de aria 'Sento l'amica speme' uit 'Semiramide'. Verbluffend is de quasi eindeloze opeenvolging van snelle nootjes in de aria 'Se spiegar potessi appieno' uit 'La finta scema'.
Damrau schittert in dit repertoire zoals geen andere. Geen enkel loopje en geen enkele versiering lijkt haar moeite te kosten. Haar hoogte klinkt helder krachtig maar perfect in balans met het orkest. Een kleine en vrij constante (maar smaakvol toegepaste) vibrato zorgt ervoor dat deze bravourewerkjes extra glans krijgen. Theater en drama overheersen in deze aria's, zoals dat trouwens hoort bij zulke vocale huzarenstukjes. De twee aria's van de Koningin van de Nacht aria's worden haast beangstigend uitgevoerd, met een furieuze begeleiding van het orkest. De slotnoot van de tweede aria wordt zelfs zo ruw afgesloten dat men zich kan afvragen of dit niet net iets te veel van het goede is. Enkele aria's met obligate solo-instrumenten zogen voor welkome variatie op de cd. Zo is er de aria 'Sento l'amica speme' van Salieri, met begeleiding van fluit, hobo en fagot of de aria 'Quando più irato freme', een half hoboconcerto dat hoboïst Patrick Beaugirard erg overtuigend en muzikaal weet te brengen. De authentieke instrumentatie van het ensemble verleent deze muziek trouwens een veel betere balans en transparantie dan met een modern symfonieorkest mogelijk was geweest. Ondanks de flinke dosis theater die Damrau's uitvoeringen meekrijgen, bevat deze plaat ook enkele heel bescheiden, ingetogen momenten. Righini's aria 'Ove son? Qual'aure io spiro' uit 'Il natal d'Apollo' is zo een voorbeeld en het orkest doet dan ook haar uiterste best om Damrau's klagende aria overtuigend te brengen.
Een verzameling vocale hoogstandjes als deze is ronduit verbluffend en alleen al om Damrau's perfecte beheersing van het hoge register en coloraturen is deze plaat aan aanrader. De smaakvolle selectie van nagenoeg onbekende aria's en de muzikale kwaliteit van de uitvoering, die sterk speelt op theatraliteit, maakt van deze uitgave echter ook een organisch geheel dat een gewone 'bravoure-cd' ver overstijgt.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
