De titel van deze cd geeft perfect weer waar ensemble Polyfoon, opgericht in 1999, voor staat: de confrontatie van hedendaags werk met oude muziek. Het repertoire op deze cd bevat zowel stukken van Guillaume De Machaut (14de eeuw) als van Alain De Ley (°1961), één van de koorleden, van wie Polyfoon al meerdere creaties uitvoerde.
Over de ganse lijn valt vooral de helderheid van de koorklank op. Het ensemble mag dan een 'amateur'-koor genoemd worden, maar wat bij voorbeeld de sopranen demonstreren in het 'Misere Mei' van Allegri kan met professionals wedijveren. Een erg egale klank, die ondanks het duidelijk vermijden van vibrato toch levendig blijft. Bij de mannen valt vooral de volle klank op: de tenoren blijven voluit zingen in de hoogte en de bassen hebben genoeg fond om hun diepe noten op de schaal van Richter te plaatsen. Eén van de werken waar de kwaliteiten van het koor perfect in uitkomen is het 'Crucifixus' van Antonio Lotti. De componist maakt hier volop gebruik van retoriek: stemkruisingen en dissonanten demonstreren het kruisigen en lijden waar in de tekst naar verwezen wordt. Die harmonische effecten plaatst dirigent Lieven Deroo prachtig tegenover elkaar, gecombineerd met een loepzuivere intonatie. Het thema 'L'homme armé' is vertegenwoordigd met misdelen van twee componisten: Guillaume Dufay en Mattheus Pipelare. Die schreef zijn mis, waaruit hier het 'Gloria', voor vierstemmig mannenkoor, wat voor een donkere kleur zorgt. Ritmisch complexe structuren worden boven elkaar geplaatst, maar toch verdrinkt geen enkele thema-inzet in het geheel. Alles vertrekt vanuit de melodieën, die gekenmerkt worden door lange melismen. Ook met de mannen alleen blijven de eerder genoemde klankkenmerken aanwezig. Toch overtuigt Polyfoon niet in alle werken. Zo vraagt de koormuziek van Rachmaninow een rijkere klank bij de vrouwen. Ook het brede, romantische legato ontbreekt hier wat. Bij Rachmaninow valt ook één van de minpunten van de cd op. De uitspraak klinkt in meerdere werken tamelijk scherp, wat het geheel niet altijd ten goede komt. Waar dit wél zijn effect heeft is in het 'Veni Creator' van De Machaut, waar dirigent Lieven Deroo geopteerd heeft voor een Franse uitspraak van het Latijn. Bij de hedendaagse werken misstaat de compositie van Alain De Ley zeker niet tussen Arvo Pärt en John Tavener. Interessante harmonische kleuren zonder de zin voor lyriek te verliezen en zonder ergens in herhaling te vallen, waar Pärt wel af en toe last van heeft. Diens muziek verkrijgt door bepaalde clusters mooie effecten, maar blijft te lang in die klankwereld hangen. Zijn gevoel voor 'traditionele' melodiebouw is echter onmiskenbaar. Tavener speelt in zijn 'Song for Athene' minder met clusters, maar wel met een liggende noot in de bas, waarboven de baritons telkens 'Alleluia' herhalen. Dit wisselt hij af met een dissonantere passage in het hele koor, terwijl de bassen hun pedaalnoot houden. In deze werken is de heldere en transparante klank ideaal: het vermijden van het massieve komt de toegankelijkheid alleen maar ten goede.
Ondanks de kleine reserves is dit een zeer mooie cd, die elke koorliefhebber zal kunnen bekoren.
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
