Dat sommige artiesten graag de tijd nemen voor hun tweede album is begrijpelijk. Dat Vashti Bunyan er 35 jaar over deed is minder vanzelfsprekend, althans voor wie haar verhaal niet kent. Kort samengevat: Bunyans eerste album ('Just Another Diamond Day') uit 1970 flopt en ze verruilt de muziekbusiness voor een woonwagen en kar waarmee ze meer dan tweede decennia lang door Ierland en Schotland trekt. Dankzij het internet ontdekt ze dat er in de jaren '90 wel interesse is voor haar album, ze kan het laten heruitbrengen en de plaat krijgt in 2005 zelfs een opvolger met 'Lookaftering'.
Gemakshalve wordt Bunyans muziek al eens onder de folk geplaatst, een etiket waar ze zelf allerminst gelukkig mee is aangezien ze zichzelf eerder als een popzangeres ziet. Toch heeft haar muziek duidelijk iets van Ierse volksmuziek. De melodische eenvoud, de steevast mijmerende ondertoon van het akoestisch gitaargetokkel en de hoge, frêle en soms licht aarzelende stem van Bunyan geven de muziek iets buitengewoon natuurlijks en bij momenten zelfs wat naïefs. Grote emoties zijn duidelijk niet haar terrein: geen lange verhalen, maar persoonlijke beschouwingen en overpeinzingen. Zoals ze muzikaal ook niet gaat voor extremen of contrasten. Hoe mooi en kleurrijk de arrangementen ook mogen zijn, het blijven stukken gaas die rond de melodie, de tekst en de gitaar geweven worden. Alles blijft glashelder en transparant, zodat de aankleding in dienst staat van de song en niet omgekeerd. Bovendien kiezen Bunyan en haar producer Max Richter voor zachte klanken die geleverd worden door een indrukwekkende schare Bunyan-fans uit de nieuwe "folk"-beweging: Adem, Devendra Banhart, Joanna Newsom en Otto Hauser (Espers). Wanneer de blokfluiten worden bovengehaald, wordt de folkinvloed het duidelijkst, zoals de klanken van hobo, trompet, hoorn of strijkers eerder in de zoete poprichting à la Art Garfunkel wijzen. Hoe subtiel en gedienstig de arrangementen ook mogen zijn, ze bezorgen de tracks elk een heel eigen kleur: van de zingende wijnglazen uit 'Against the Sky' tot de verschillende klavieren (piano, harmonium of de primitieve mellotron). De tremolo's van de heerlijk jengelende dulcimer vormen een lichte stralenkrans rond 'Turning Backs' en de klanken van de rhodes en de harpen van de droomwals 'If I Were' passen betoverend mooi samen.
Een belangrijk onderscheid dat Bunyan aanhaalt tussen zichzelf en de folkbeweging is haar interesse in studiotechnieken. Daarbij moet niet worden gedacht aan abstracte elektronica of spacy effecten, maar eerder aan overdubs en kleine elektronische ingrepen. Dat ze bij deze overdubs kiest voor natuurlijke instrumentenklanken zorgt er mee voor dat haar muziek, ondanks de studiotechnieken, heel ambachtelijk en in principe toch live reproduceerbaar blijft. Hier en daar gaat ze echter net iets verder, zoals te horen is op 'Here Before'. Een achterwaarts afgespeeld geluid en het in canon zetten van haar eigen stem omgeven het nummer met een mysterieuze waas die echter allervriendelijkst blijft. Geen vertrokken grimassen, maar een heel menselijk gelaat, zoals haar muziek door en door natuurlijk blijft. Ook na een rustperiode van 35 jaar.
Meer over Vashti Bunyan
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
