Eind jaren zestig had de piepjonge psychedelische rockband Vanilla Fudge de eer om als voorprogramma te dienen voor u misschien niet onbekende groepen als Cream en The Jimi Hendrix Experience. Toen ze in 1968 zelf headliner waren en hun voorprogramma The Jeff Beck Group verstek gaf, mochten vier onbekende Britten onder de naam Led Zeppelin deze plaats innemen. Veertig jaar later wordt er over Vanilla Fudge nog nauwelijks gesproken, terwijl dat bij Led Zeppelin enigszins anders ligt. En daar is een reden voor, uiteraard.
Anno 2007 staat Vanilla Fudge er weer met niets minder dan de Led Zeppelin-coverplaat 'Out Through The In Door' – een wel erg flauwe parodie op de titel van Zeppelins laatste studioalbum uit 1979. Deze nieuwe plaat is geproduceerd door Vanilla Fudge-drummer Carmine Appice, een omstreden maar bekende ketelmepper die door sommigen als de peetvader der rockdrummers wordt bekeken – en die zelf beweert dat hij het grootste voorbeeld was van Zeppelin-drummer John Bonham (die door de rest van de wereld als de peetvader der rockdrummers wordt bekeken).
Vanilla Fudge heeft naar eigen zeggen geprobeerd om enkele Zeppelin-nummers naar hun eigen stijl om te zetten. Of dit nu arrogante heiligschennis is of een gewaagde creatieve onderneming maakt ieder voor zich uit, maar duidelijk is dat Led Zeppelin zowat de meest onmogelijk overtuigend te coveren groep ooit is. Toegegeven: 'Out Through The In Door' is bij momenten nog wel aardig geprobeerd, maar over de gehele lijn vooral flagrant mislukt.
Er zijn wel énkele positieve opmerkingen te geven: Vanilla Fudges bastaardversie van de ballad 'All My Love' werkt nog een béétje, de achtergrondzang in 'Rock and Roll' is leuk (hoewel de Samsonrock harder swingt dan hun cover van deze anders zo onweerstaanbare klassieker) en de te lang gerekte kopie van het instrumentaaltje 'Black Mountain Side' kan er nog net mee door. Ook 'Your Time Is Gonna Come' is niet abominabel, maar dankzij Vanilla Fudges allesbehalve tijdloze performance valt wel extra hard op dat dit nummer één van Led Zeppelins zwakste composities is. Daarnaast zijn enkele herwerkte melodietjes in 'Ramble On' best oké, hoewel de folky charme van het origineel ver te zoeken is en Robert Plants soms vreemde teksten des te belachelijker klinken uit de mond van Mark Stein.
Voor de rest is dit coveralbum simpelweg nauwelijks aan te horen. Het leuke zomerliedje 'Dancing Days' wordt dankzij gruwelijke achtergrondzang omgetoverd tot een slepende draak, de hoekige orgelmelodietjes en de überdrumfills van het funky 'Trampled Under Foot' zijn hier simpelweg verdwenen, en het hilarische middenstuk van 'Dazed and Confused' is zo dood als een pier – niet in het minst omdat de gitaar vervangen is (Jimmy Page moest het weten) door een cheesy synthesizer. En wie had ooit gedacht dat een prachtig nummer als 'Babe I'm Gonna Leave You' zo vlak en langdradig kon gebracht worden?
Pas echt pijnlijk wordt het wanneer 'Immigrant Song' wordt ingezet met een keyboardintro; door de brave drums, futloze gitaren, zwakke zang en de veel te lyrische bas is letterlijk alle fut uit het nummer. Ook gebruikt Appice de legendarische drumsolo 'Moby Dick' hier zonder schaamte als een middel om een zelf bedachte, doodsaaie drumsolo (en dan nog "aangevuld" met volstrekt idiote gitaareffecten) ten berde te brengen – de gitaarrif klinkt hier overigens als een goedkope kermisjingle. Het ultieme dieptepunt zit bij 'Fool in the Rain': onder de valse zang wordt de exotische shuffle van het origineel danig gefolterd, tot slechts een flets en tegendraads onding overblijft.
Dat het ooit zelf succesvolle kwartet Vanilla Fudge het nodig vindt om na veertig jaar terug samen een album op te nemen is al erg genoeg, maar dat ze dan nog eens besluiten om die plaat op te vullen met covers (zucht) van de meester der rockgroepen Led Zeppelin (waarvan zij zogezegd zélf een voorbeeld zijn) is te gek voor woorden. Dit album is eigenlijk samen te vatten in twee woorden: 'pijnlijk contrast'.
Meer over Vanilla Fudge
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
