Ze maken meer herrie dan een bos vol kabouters Plop, de twee jongens van Vandal X. Dat doen de Limburgers inmiddels al een kleine twintig jaar lang.
De zevende studioplaat ‘God Knows’ scheurt opnieuw het behang van de muren met een noise van overstuurde gitaren, luid aangemepte drums en vervormde, tierende zangkreten.
Een tekening van dinosaurussen die misdienaars verscheuren: ‘God Knows’ belooft opnieuw geen zoete koek. Voor zover mogelijk, klinkt het tweetal furieuzer dan ooit. Schurend gitaarwerk, een volledig in elkaar geslagen drumstel en luidruchtige kreten gaan zo sterk in het rood dat een ranzige industrialnoise ontstaat. Opvallend is dat het Vandal X anno 2013 niet meer zozeer draait om snelle, hoekige hardcore. Het duo opteert voor een meer melodieuze onderbouw, vertaald in een felle wall of sound. Neurotisch herhaalde riffs en in elkaar stortende, tegendraadse roffeldrums vormen een hels tafereel waarin lawaai het wint van ritme.
Het is niet eenvoudig om in een constante van aanstekelijke geluidschaos, welklinkende gitaarriffs en een brede, melodieus sterke sound echte hoogte- of dieptepunten te ontdekken. ‘God Knows’ knalt twaalf keer lang op rij en doet dat met volle kracht. Zelfs een Front 242-cover (‘No Shuffle’) verliest zijn eigenheid onder de strakke noisesound van Vandal X.
Heel even denken de heren aan een kleine adempauze. Scherende gitaren en de getormenteerde stem van Bart Timmermans vuren een onheilspellend ‘Murphy’s Law’ aan, maar begeleidend handengeklap zorgt toch een beetje voor ontluchting. Het is pas op twee derde van het album, bij het sterk getitelde ‘Fuck up Body’, dat de voet echter van de distortionpedaal wordt geheven. Een loddervette bassnaar en een los floortomvel presenteren een swingend ritme, maar de nijdig vervormde frontzang blijft. Na twee minuten wordt opnieuw gescheerd en gegierd, ijle kreten inbegrepen. In ‘Scapegoat Blues’ bereikt de plaat zijn meest extreme piek: gitaarnoise en schreeuwzang smelten samen tot een onverstaanbare ruis.
Vandal X pakt er natuurlijk al lang mee uit, maar het blijft wonderbaarlijk wat voor waanzinnig rijke oerherrie deze band slechts met tweetjes weet te produceren. Dit is noise, oorlog en banale energie die van elke vorm van plezier ontdaan is. Vertaald in goede, strakke songs leidt dat tot een knoert van een album.
