Uit Wismar aan de Duitse Baltische kust komt deze tweede release van de tweelingbroers Lonkowsky op het label uit dezelfde stad. Hun artiestennaam hebben ze ontleed aan de toevallig Nederlandstalige straatnaam van de straat waar ze opgroeiden. [ parvoart ] recordings is, naast een respectabele woordspeling op de grootse hedendaagse componist Arvo Pärt, het label van Duncan Ó Ceallaigh die drie jaar geleden zijn debuut maakte op het – zeer terecht – wereldwijd geapprecieerde ambient elektronicalabel U-Cover uit Borgerhout. Geen wonder dat er aardig wat af te zweven valt op de vertrouwde ambientsynthgolven. Al is het de onderliggende dubtechno die de toon zet van 'Path'. Zoals alle [ parvoart ] uitgaven, is ook dit een 3'' cd'tje: 3 nummers ook, met een gratis extra download 'schwafeln' via de labelsite.
Het monotone karakter van de nummers doet echter niet naar meer happen na 22 minuten. De verschillende onderdelen (ambient, techno, dub) hebben elkaar negatief beïnvloed, zo lijkt het toch, bij van der papen. De ambient is zowel qua melodie als variatie heel simpel en stereotiep gehouden. Om in het technoformat te passen? De mogelijk complexe en stampende technobeat is wat in toom gehouden om het geheel ambientgewijs gemakkelijk verteerbaar te houden. Uit de dub is enkel een sterk vereenvoudigde baslijn overgebleven. Middenin het eerste nummer klinkt dat alles best lekker met kabbelende bas, twee Vangelis ambientsynthtonen in samenzang en drijvende doffe viertelsmaat. Maar dat gezellige moment beslaat slechts twee van de zeven minuten die 'eisenbahn' lang is. Al de rest is slepende intro en outro. Zo begint het nummer met de twee synthtonen zonet vermeld. (Alsof je op een jaren '80 Tandy-orgeltje het effect 'Voice' gebruikt.). Wat wind waait, een vogeltje fluit in de verder, maar verder niets. Tot iets na de eerste miunuut: beat en bas vallen in. Tot weer anderhalve minuut verder alles even stilvalt om dan na enkele maten met die wind en vogel weer in te vallen. Enzovoort enzovoort. Het tweede nummer heeft een heerlijkere baslijn en ook de gortdroge technobeat mag er best zijn. Hier zijn het naast de verveling – acht minuten en half – vooral de trancegeluiden à la dj Regi die vooruit doen spoelen. De laatste track, 'london', doet op z'n beste momenten even denken aan de jaren '90 ambientsensatie Orbital met spaarzame basbrom en tegenritmische synthmelodie. Maar na minder dan de helft van 'london' hebben we ook dat weer gehad.
Te voorspelbaar qua structuur en klankenpalet om de elektronicaliefhebber te bekoren, te weinig energie om de dansvloer te bewegen. Misschien iets voor achter het stuur?
Meer over Van der Papen
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
