Wie Kris Scheerlinck kent van zijn vorige band Sengir, is op de hoogte van de man zijn voorliefde voor symfometal. Dat resulteerde in 2005 in de band Valkyre en twee uitstekende demo’s. Na een wat langere pauze van twee jaar, is dit sextet nu klaar om met zijn atmosferische, naar gothic neigende powermuziek te mikken op een grotere doorbraak dankzij de volwaardige langspeler ‘Our Glorious Demise’.
De ingrediënten voor dit soort muziek staan al decennialang vast: stevige, stoere gitaarriffs, glijdende synthesizerlagen, ferm aangeslagen drumpartijen en verheven, sireneachtige vrouwenzang. Daar wijkt dit gezelschap ook niet van af. Melodie en energie spelen voortdurend haantje de voorste. Van de eventuele langdradigheid waar progrock of atmosferische metal al eens naar neigt, is hier dan ook geen sprake. Denk gerust aan voorbeelden als Nightwish, Epica, Within Temptation en lotgenoten, maar Valkyre klinkt iets minder gepolijst en zondigt niet aan te veel dramatiek of neoromantiek.
Een snuifje folk dankzij de vioolklanken van ondermeer Marijn Thissen (Olla Vogola, Ambrozijn), een vleug trots mannenkoor in het al veel oudere nummer ‘Consolamentum’ en de mooie afwisseling tussen synthesizer- en gitaarpartijen zijn de extra kruiden op dit album.
Los van de brede arrangementen en glorieuze instrumentale kaders, moet ook Valkyre het echter hebben van zijn walkure: de zeemeerminzang van Claudi Michelutti. Haar stem wordt meermaals in verschillende lagen over elkaar gedrapeerd om een diepere dimensie aan het geheel te geven. Die diepgang is zeker welkom, want op zich zingt ze vrij hoog en schel.
Verder had het misschien tevens geen kwaad gekund om de mooi uitgewerkte arrangementen en soms sterke melodieën ook eens door de handen van een gerenommeerde producer te laten gaan. De combinatie zweefstem en gitaarpower – the beauty and the beast – zit in een meer broze song als ‘I Am Here’ wat krampachtig in elkaar doordat de zang helemaal niet ingekapseld zit in het instrumentarium. Het contrast met opener ‘Stories’ is dan ook immens. Hier vormt een symfonie van violen en hoorns een mooie onderbouw, loeien gitaren er stevig op los, terwijl Michelutti met volle vocale overtuiging tegen de storm opbokst.
‘Our Glorious Demise’ bewijst dat Valkyre inmiddels goed weet hoe vrouwelijke symfometalmuziek dient te klinken. Sterke melodieën en goede arrangementen zijn een prima vertrekpunt. Toch zit er zeker nog wat meer in, iets wat studiofinesse en technische afwerking heet. De lat binnen dit genre is immers al erg hoog gelegd. Dat maakt dat Valkyre het voorlopig toch nog meer moet hebben van zijn liveshows en voor de volgende plaat de dingen misschien nog iets grondiger mag aanpakken.
