‘Home Of Legends’: beter dan met dit werk van Paul Lovatt-Cooper konden het zogenaamde pre-result concert alsook deze cd–registratie van de honderdste National Brass Band Championships of Great Britain niet beginnen. Er waren zelfs minder vrolijke redenen te bedenken. Niet minder dan vijf legendarische brassbandfiguren verwisselden tussen de 99ste en 100ste editie het tijdelijke met het eeuwige: trompettist/cornettist Maurice Murphy, zijn collega-instrumentist en dirigent James Watson, componist Goff Richards en dirigenten Major Peter Parkes en Roy Newsome.
Voor de resultaten van de kampioensafdeling bekend raakten, bracht Cory Band als wachtbordje een kort optreden met behalve het genoemde werk ook een swingende medley ‘Tribute To Glenn Miller’, de ingetogen klassieke hymne ‘Abide With Me’ en het eerste deel van het recente ‘Euphonium Concerto’ van Jenkins, waarin Cory’s solist David Childs voor hét hoogtepunt zorgde. Deze selectie uit het zogenaamde 100th anniversary concert dient op de cd als intermezzo tussen de verschillende concourswerken, die op het werk voor de kampioensafdeling na alle in het Centaur Press Conference in Cheltenham werden opgenomen.
Het werk waar iedereen natuurlijk naar uitkijkt, is dat van de kampioensafdeling, gewoontegetrouw opgenomen in de Royal Albert Hall in Londen. Dit jaar werd het ‘Breath Of Souls’ van Paul Lovatt-Cooper. De intro is typisch PLC en ook zijn bijna filmische stijl en talent om vlot in het oor klinkende melodieën te koppelen aan technisch huzarenwerk – volgens jurylid Luc Vertommen slaagde geen enkele muzikant erin een foutloos parcours af te leggen - zijn manifest aanwezig. De componist kreeg van zijn collega-toondichters overigens de wind van voren toen hij poneerde dat hij het ook dirigenten en jury lastig wilde maken. De heftige intro, steevast met nerveuze achtergrondpartijen, wordt zoals vaker bij “Coops” gevolgd door een zacht, lyrisch middendeel, waarna er wordt teruggegrepen naar het eerste deel dat in een ware climax besluit. Een van de gevaren bij dit werk was dat de technische vereisten zo hoog waren dat de dynamiek verloren zou gaan, maar dirigent David King en de Brighouse & Rastrick Band slaagden er in om bijzonder verfijnd, zelfs dansend te doen klinken en met klasbakken als Stuart Lingard (principal cornet) en David Thornton (euphonium) op de belangrijkste posities haalde hij voor het tweede jaar op rij het laken naar zich toe.
Een heuse klassieker was het plichtwerk voor de eerste afdeling, het erg lyrische, door Frank Wright voor brassband bewerkte ‘The Force Of Destiny’ van Verdi. 39 jaar nadat dit het plichtwerk was in de hoogste afdeling, stond deze bruisende ouverture nu op de menukaart van de eerste afdeling. Het opmerkelijkste echter is dat Lyndon Baglin, de legendarische solo euphonium van CWS Manchester, de winnende band in 1962, nu de tweede euphonium was van de huidige winnaars. De Aldbourne Band leverde een muzikaal bijzondere glansprestatie af die de intensiteit, de precisie en het enthousiasme van een topband schijnbaar moeiteloos evenaarde.
In de tweede afdeling was de titel voor Brunel Brass, dat het voor deze afdeling erg lange ‘Portrait Of A City’ van Philip Sparke naar zijn hand zette. Deze oorspronkelijk voor harmonie gecomponeerde ode aan Londen wordt ondanks de strak spelende band pas vanaf het subtiele en sfeervolle tweede deel ‘In Autumn’ echt boeiend, een lijn die niet helemaal doorgetrokken wordt in de derde beweging, ‘Downtown’. Deze band uit Swindon is met zijn zesjarig bestaan overigens een buitenbeentje in de lijst kampioenen die allemaal de 100 jaar ruimschoots overschreden hebben.
Toch komt de City Of Bradford in derde afdeling beter tot haar recht. Met een toch relatief jonge dirigent als Lee Skipsey (ex-slagwerker bij Black Dyke Band en eigenlijk kapper van opleiding) mag dit niet helemaal verbazen. Zijn gevoel voor detail is erg sterk en zoals iemand het uitdrukte slaagt de man er in om een muzikant zelfs de simpelste partij te doen spelen met de overtuiging dat zijn bijdrage van het allergrootste belang is. De spookachtige intro van ‘Darkness Visible’ en het enigszins melancholische vervolg ervan doet het beste vermoeden. Deze uitvoering blinkt uit in mooie kleurschakeringen – het slot is er eentje om in te kaderen - en is ondanks dat het de op een na laagste afdeling aangaat de boeiendste track na ‘Breath Of Souls’.
De intro van de Melingriffith 2 Band uit Cardiff belooft even goed te worden, maar Ralph Vaughan-Williams’ ‘Henry V’ wordt vervolgens iets te bombastisch. Gelukkig ligt in het trage en lyrische tussendeel de klemtoon weer volop op het muzikale en bevat net als de daaropvolgende delen duidelijke invloeden uit de volksmuziek. Het in 1934 om onduidelijke redenen geschreven werk bleek een zware dobber voor de deelnemende bands, maar de B-ploeg (vandaar de 2 in de naam van de band) was volgens de jury een van de twee die er bovenuit stak.
