'Zet je maar': een vreemde titel voor een album van een blazersband. Een samenspel van trompetten, saxen, klarinet, althoorn, euofonium, accordeon, viool en drums, daar zou je toch niet spontaan bij mogen zitten? Het Vlaamse Va Fan Fahre, dat vier jaar geleden is ontstaan, legde zich in zijn beginperiode vooral toe op Balkanfanfaremuziek en klezmer: dus zeker géén repertoirekeuze voor muzikanten (of luisteraars) met een zittend gat. Vandaag wil de groep zich niet langer exclusief laten vereenzelvigen met Centraal- of Oost-Europese muziektradities, en omarmt ze klanken, teksten en melodieën uit de hele wereld. Zo is bijvoorbeeld de Oost-Vlaamse provinciehoofdstad een onderdeeltje van die wereld, waardoor enkele (humoristisch bedoelde) liedteksten in 't Gentsch op Va Fan Fahres nieuwste cd zijn beland. Er zijn voorts ook tracks met Spaanse en Arabische zang, maar het merendeel van de plaat bestaat uit instrumentale, zelfgeschreven composities.
In eigen land heeft Va Fan Fahre muzikale geestesgenoten met groepen als Mishtu Orchestra, Think of One en Flat Earth Society, hoewel deze – en dan zeker de laatste – veel experimenteler, jazzyer én spannender klinken. Het lijkt immers alsof de titel 'Zet je maar' een voorbode is voor de luisterervaring die Va Fan Fahres nieuwe cd oproept, want hij grijpt véél te weinig bij de oren. Je gaat er wel dégelijk spontaan bij zitten – en dat zou binnen dit genre toch niet de bedoeling mogen zijn. Waar ligt precies het probleem? Hoofdzakelijk bij de langdradigheid van heel wat tracks. Neem nu 'La Matière Obscure', een compositie van hoornspeler Mathias Van de Wiele. Op een totale speelduur van zes minuten, krijg je er eerst een viertal te horen met een soort intro, waarbij de verschillende blazers de tijd nemen om – aan een tergend traag tempo – een solootje te blazen. Pas dààrna komt een duidelijke melodielijn naar voor, en pas dàn krijgt het nummer de nodige dynamiek door een stevige percussiepartij... maar dan is het al bijna afgelopen. Onvoldoende spanning er ook op 'Ethiopian Gipsy', 'Mashki' en 'Tcha's Mood', waarvan de basisthema's veel te vaak worden herhaald, of 'Karma Cocek', dat te lang blijft steken in melodiearme passages. Bovendien moet worden aangehaald dat het initieel grappige effect van de Gents-gezongen nonsenstracks 'Flikkendag' en 'MC Rijkuurde' al wegebt zodra ze halfweg zijn.
Va Fan Fahre maakt een typische fout die veel livebands blijkbaar moeilijk kunnen vermijden: ze vergeten dat een cd-luisteraar verstoken is van de ambiance die een blazersfanfare automatisch oproept rondom een podium. Nummers die live prima "werken" doen dat niet noodzakelijk ook op plaat. Tijdens optredens is er logischerwijs een belangrijk visueel aspect, waardoor langer uitgesponnen muzikale passages niet per definitie als "saai" overkomen. Bij cd's is dat helemaal anders: als de muziek te weinig variatie of kracht in zich draagt, kan dat door niets worden gecompenseerd – tenzij door de fantasie van de luisteraar. Maar daar zou je als artiest niet op mogen rekenen: wie een plaat koopt, wil zich immers laten verrassen, en niet zijn/haar geduld verbijten. Het lijdt nochtans geen twijfel dat Va Fan Fahre veel potentieel in zich draagt: technisch is de groep hoogstaand, en een zeldzaam bondige track als 'Ekkergem' – een trompetgedomineerd nummer van Bart Maris – bewijst dat de groep ook op cd kan pakken... maar één zwaluw maakt nog geen lente. Va Fan Fahre kan zichzelf maar beter wat scherper "zetten" wanner ze nog eens de opnamestudio induikt. En tot het zover is, mag niemand aarzelen om deze groep eens live aan het werk te zien. Gegarandeerd beter dan deze cd.
Meer over Va Fan Fahre
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
