In tegenstelling tot superstergroepen als The Beach Boys en The Beatles is The Free Design er destijds nooit in geslaagd door te breken naar het grote publiek. Toch wordt deze band (bestaande uit 4 leden van éénzelfde muzikale familie, de Dedricks) door vele muziekkenners beschouwd als één van de meest originele uit dat psychedelische tijdperk. Tussen 1967 en 1972 speelde The Free Design zich meermaals in de kijker met zijn typische mengeling van melodieuze pop, folk, cocktailjazz en lichte rock, maar door een bizarre samenloop van omstandigheden verdwenen ze daarna volledig van het toneel. Pas goed drie jaar geleden besloot Light In The Attic Records uit Seattle de groep uit de obscuriteit te halen met een prestigieus remixproject. Na drie vinyl-ep's waarop enkele van de meest gerespecteerde undergroundproducers hun ding mochten doen met de originele opnames van The Free Design, brengt het label nu alles samen uit op één cd, inclusief 3 nieuwe tracks.
Wat onmiddellijk opvalt aan 'The Now Sound Redesigned' is de sterke vertegenwoordiging van hiphopgeïnspireerde remixers. Mensen als Madlib, Nobody, Kid Koala en Danger Mouse zullen bij leken niet onmiddellijk een belletje doen rinkelen, maar zijn niettemin stuk voor stuk gevierde artiesten/producers in het hiphopmilieu. Het mag dan ook niet verbazen dat het merendeel van de songs een redelijk funky, breakbeat-achtige groove meekregen. Reken daarbij een stuk of zes 'interludes' van de hand van duizendpoot Nobody en de basistoon is al snel gezet. De plaat opent rustig met een collage van 'radiouitzendingen' over de groep om een minuut later plots van wal te steken met Madlib's sterke bijdrage. 'Where Do I go?' speelt knap met de felle tegenstelling van melodieuze, ietwat wollige vocals en frivole piano- en strijkerspartijen over een stuwende jazzbreak en een vuile baslijn, maar slaagt er toch in te klinken als één coherent geheel. Peanut Butter Wolf's herwerking van 'Umbrellas' behoudt liever de souljazzsfeer van het origineel, in tegenstelling tot Stereolab & The High Llamas, die een uitgesponnen elektrotripversie van 'Harve Daley Hix' neerzetten. Speelse meerstemmige zanglijnen worden hier voortdurend afgewisseld of gecombineerd met Kraftwerkachtige synthmelodieën en minimale drumbeats tot een bevreemdend psychedelisch geheel. Even hypnotisch, maar dan vooral door zijn repetitieve hiphopeenvoud, is 'Don't Turn Away' van Sharpshooters. '2002 A Hit Song' is vervolgens een redelijk magere bijdrage van Chris Geddes (Belle & Sebastian), die net als 'The Proper Ornaments' van Super Furry Animals wat originaliteit en inspiratie mist. Styrofoam & Sarah Shannon daarentegen slagen er op 'I Found Love' wél in hun hedendaagse elektronica-invloeden mooi te laten versmelten met de typische, opwekkende vocalen en zonnige meezingmelodietjes. 'Don't Cry Baby' van Koushik & Dudley Perkins is andermaal een (humoristische) hiphopherwerking, daar waar 'Kites Are Fun' door Mellow mooi in een minimaal, zeemzoet elektronicajasje wordt gestoken. Nobody's eigen remix (aan de zijde van Ikey Owens van Mars Volta) schippert tussen deze twee in, met hoekig opgeknipte breakbeats onder een bijna vloeibare streep vocalen en synthmelodieën. Het hoogtepunt van de plaat is evenwel het tot voor kort onuitgegeven 'To A Black Boy'. Danger Mouse gebruikt de typische zoete softjazzgeluiden van The Free Design om een thematisch beenhard nummer neer te zetten met rappende kompaan Murs. Een aanklacht tegen gerechtelijk racisme in de V.S. over een typisch middenklasse blank klanktapijt ... de boodschap smaakt redelijk bitter. 'An Elegy' (Kid Koala en Dyomite D) tapt uit een gelijkaardig droevig vaatje, zij het met iets minder overtuiging. Caribou (aka Manitoba), tot slot, rijdt de plaat mooi naar zijn eindhalte wanneer hij Nobody's laatste intermezzo aangrijpt om zijn versie van 'Dorian Benidiction' zacht te openen en langzaam op te bouwen tot een chaotische climax van fluittonen, rinkelende bellen, drumbeats, baslijnen en verknipte psychedelische zanglijnen.
Veeg deze 'The Now Sound Redesigned' dus niet zomaar van de tafel als een typisch remixproject. De mensen van Light In The Attic Records hebben hun tijd genomen om een muzikale visie uit te werken en dat hoor je. De warme psychedelische klanken van The Free Design lijken de hedendaagse producers op het lijf geschreven, zozeer dat men zou kunnen stellen dat als de groep vandaag had geleefd, ze ongetwijfeld triphop hadden gemaakt. Liefhebbers van geestesverruimend materiaal zullen zich met de hoofdtelefoon op de knikker meermaals kunnen amuseren, want dit is een trip die ongedwongen telkens nieuwe horizonten aanreikt.
Meer over V/A
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
